สองแม่ลูกมีสีหน้าเรียบเฉย ท่าทีก็ไม่ต่างกันเลยสักนิด ราวกับรู้เรื่องนี้มาก่อนเสียอย่างนั้น
“ลุกขึ้นมาคุยกันเถอะ ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก ว่ามา ท่านมีเหตุผลอันใดถึงต้องรับอนุ”
“เป็นความผิดของข้าน้อยเองขอรับ” ครานี้เป็นเป่ยซู ที่คุกเข่าลง เพราะเป็นเขาเองที่สับเพล่าจนเกิดเรื่อง จึงหมายจะแก้ต่างให้เจ้านายของตน
“ตกลงมันเป็นยังไง คืนนี้จะได้รู้หรือไม่ ออกรับแทนกันไปมาเช่นนี้” เหม่ยลี่เอ่ยตำหนิทันที อาหารบนโต๊ะก็ยังคงวางอยู่ เพราะพึ่งลงมือกินได้ไม่นาน
“ขอข้าน้อยเล่าเองนะขอรับ” เป่ยซูหันมาหาผู้เป็นนาย แต่ฟางเหยียนก็อยากจะเป็นคนอธิบายเอง
“ใครก็ได้ เล่ามาเถอะ ขอแค่เป็นเรื่องจริงก็พอ” เสียงเรียบจากคนที่นั่งนิ่งอยู่นานดังขึ้น
“เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อแปดเดือนที่แล้ว ก่อนที่จะรบชนะแคว้นเหลียง ครานั้นท่านแม่ทัพถูกวางยากำหนัด โดยบุตรสาวท่านเจ้าเมืองจนทั้งคู่ เอ่อ!” เป่ยซูเงยหน้ามองสองแม่ลูกราวกับชั่งใจ
