ใจเย็น ๆ สิคะ
1076 คำ
ตอนที่ 8
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ เสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้ง แล้วใยไหมก็กรีดร้องออกมาด้วยความใจ แต่ครั้งนี้เธอซุกตัวเข้าหาอกแกร่งของเขาอย่างตั้งใจ คุณหมอหนุ่มที่กอดเธอไว้อยู่แล้ว พลางใช้มือลูบหลังของเธอเบาๆ เพื่อปลอบประโลม
“ไม่ต้องกลัวนะ ยังไงคนร้ายก็เข้ามาไม่ได้หรอก” เสียงกระซิบของเขาทำให้ใยไหมรู้สึกเหมือนถูกมนตร์สะกด
“คนร้ายจะรู้มั้ยคะ...รู้ว่าเราอยู่ในห้องนี้” ใยไหมถามอย่างเป็นกังวล
“คงไม่รู้หรอก...ถ้าเราไม่ได้เปิดไฟ แต่หนูห้ามกรี๊ดอีกนะครับ “
เขารีบปิดไฟฉายในมือถือลง ฉับพลันห้องเก็บของแคบ ๆ ก็มืดสนิท เต้านมอวบอิ่มที่ถูกบีบอัดจนแบนแตะลงบนอกแกร่งของเขาอย่างจัง ความรู้สึกวาบหวามเกิดขึ้นกับทั้งคู่อย่างห้ามไม่ได้ คุณหมอหนุ่มกอดใยไหมแน่นขึ้นอีก
“หนูหายกลัวหรือยังครับ” เขากระซิบถาม
“ก็ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ” เขาดึงร่างเธอเข้ามากอดพลางซบหน้าลงที่ซอกคอหอมกรุ่นของเธอ ใยไหมหลับตาลงรับสัมผัสที่เขาแสดงออกมาอย่างเต็มที่ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างแม้จะอยู่ในชุดว่ายน้ำที่บางเบา เธอนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้สวมเสื้อสูท
“พี่ไม่หนาวเหรอคะ เอาเสื้อมาให้หนูยืมใส่แบบนี้” เธอถามด้วยน้ำเสียงกังวล
“หนาวแต่พอทนได้ครับ” เขาตอบพร้อมกับกอดเธอแน่นขึ้น
“งั้นเดี๋ยวหนูจะให้ความอบอุ่นพี่เองค่ะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นก่อนที่แขนเรียวงามจะโอบกอดเขาแน่นขึ้นไปอีก ทั้งสองนั่งหลบยังมุมห้องที่มืดมิด ท่ามกลางสถานการณ์อันเลวร้าย
“หนูมาทำอะไรที่พัทยาเหรอ” สุทธิรักษ์ถามขึ้น พลางลูบผมของใยไหมอย่างอ่อนโยน
“หนูกับเพื่อนๆ ตั้งใจมางานปาร์ตี้ริมทะเลค่ะ” ใยไหมเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาของเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหล
“หนูมาเที่ยวกี่วันครับ”
“ตามกำหนดก็น่าจะกลับวันอาทิตย์เช้าค่ะ พอดีคืนนี้เพื่อน ๆ จะชวนหนูไปงานปาร์ตี้ที่ริมหาด”
“งานปาร์ตี้ริมหาดงั้นเหรอ” น้ำเสียงของเขาดูแปลกไปเล็กน้อย ดูเหมือนจะมีความสงสัยบางอย่างแฝงอยู่
“ค่ะ” ใยไหมตอบกลับด้วยความใสซื่อ โดยไม่รู้เลยว่างานปาร์ตี้ที่เพื่อนๆ ชวนไปนั้นเป็นงานปาร์ตี้ที่เป็นงานเอ็นเตอร์เทนเหล่าบรรดาอินฟลูเอ็นเซอร์ต่างหาก
“ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ว่าพัทยาเค้าจัดงานปาร์ตี้ริมทะเล ทั้งที่ก็อยู่ที่นี่มาหลายวันนะ” สุทธิรักษ์พูดด้วยน้ำเสียงครุ่นคิด
“พี่มาทำอะไรที่พัทยาเหรอคะ” ใยไหมถามกลับอย่างอยากรู้อยากเห็น
“พี่มาอบรมครับ” เขาตอบสั้นๆ และไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรมากไปกว่านั้น แต่ในแววตาของเขาที่มองมาที่เธอ กลับเต็มไปด้วยความปรารถนาอย่างลึกซึ้ง
“ว่าแต่...งานปาร์ตี้ที่หนูบอกมันไม่น่าจะมีหรอกนะ เพราะพี่อยู่ที่นี่มาหลายวันก็ไม่เคยได้ยินข่าวเลย” สุทธิรักษ์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะไม่อยากให้เด็กสาวเข้าใจผิด
“เหรอคะ อื้ม....แต่ใจจริงหนูก็ไม่ได้อยากไปงานนั้นหรอกค่ะ” ใยไหมตอบกลับอย่างแผ่วเบา
“ถ้าพี่ถามอะไรอย่างหนึ่งหนูจะโกรธพี่มั้ย”
“อะไรเหรอคะ”
“ตอบมาก่อนสิ ว่าโกรธมั้ย”
“ไม่โกรธค่ะ พี่ถามมาเลย”
“คิดยังไงถึงกล้าใส่ชุดว่ายน้ำ ไปในงานปาร์ตี้เหรอ”
“ใจจริงหนูก็ไม่กล้าหรอกค่ะ แต่ถูกเพื่อนบังคับ”
“เอ้า!!...ซะงั้น!”
“ก่อนหน้านี้...หนูกับเพื่อนยังท้ากันอยู่เลย” ใยไหมหลุดปากพูด ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ สุทธิรักษ์หัวเราะเบาๆ
“ท้าว่ายังไงเหรอ”
“เอ่อ...ๆ หนูขอไม่บอกได้มั้ยคะ”
“บอกมาเถอะ”
“คือว่าาาา...เอ่อ...คือว่าาา... หนู!!!...”
“มัวอ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ ถ้าไม่พูดพี่จูบนะ” สุทธิรักษ์ขู่เธอ ทำให้ใบหน้าของใยไหมแดงก่ำ
“พี่!!!!...จะจูบหนูจริงๆ เหรอคะ ไหนพี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรหนูไง!!!”
“ก็หนูไม่พูดนี่” สุทธิรักษ์แกล้งทำเสียงดุ
“แสดงว่าเรื่องนี้...มันก็ต้องเกี่ยวกับพี่น่ะสิ!!!” เขาตอบกลับเธออย่างรู้ทัน
“ค่ะ...ก็เกี่ยวกับพี่นั่นแหละ” ใยไหมตอบเสียงกระซิบ
“ยังไง เล่ามาซิ๊!!!” สุทธิรักษ์ถามด้วยความสนใจ ใยไหมเงยหน้าขึ้นมองดวงตาของเขา ก่อนจะเผยรอยยิ้มหวานๆ
“ก็...พวกเพื่อนหนู มันท้าให้หนูไปขอเบอร์โทรศัพท์ของพี่อะค่ะ” เสียงของเธอตะกุกตะกักด้วยความอาย
“แล้วยังไงต่อ...เล่ามาให้หมดนะจ๊ะ ไม่งั้นโดนพี่จูบจริง ๆ ด้วย” เขาไม่ขู่เปล่า ๆ ยังจับข้อมือบางของเธอไว้แน่น ก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นเชยปลายคางมนให้เงยขึ้นสบตา
“ใจเย็น ๆ สิคะ...พี่หมอ!!! แหม่!!! เล่นจะจูบหนูท่าเดียวเลย” เธอเอ็ดเสียงแผ่ว พยายามเบือนหน้าหนีสายตาคมที่จ้องมองมาอย่างไม่ละสายตา
“ก็ปากของหนู...มันน่าจูบนี่ครับ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ยิ่งเห็นเธอหน้าแดงระเรื่อก็ยิ่งได้ใจ
“ตรง ๆ แบบนี้ ก็ได้!!!!...เหรอคะ” หญิงสาวเลิกคิ้วถามด้วยเสียงกระเง้ากระงอด ก่อนจะแอบลอบมองปฏิกิริยาของเขา
“อื้มมม!!!...ก็ตรง ๆ แบบนี้แหละ” เขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดผิวแก้ม ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นระรัว
“ไม่รู้ออกไปนี่...จะโดนยิงตายหรือเปล่า แต่ก่อนตายขอให้ได้จูบปากกับหนูสักครั้งก็ยังดี” คำพูดที่แฝงด้วยความจริงจังทำให้เธอชะงัก ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างเปิดเผย
“พี่อะ!!! หนูไม่คุยด้วยแล้ว” เธอรีบเบี่ยงตัวหนี แต่เขากลับคว้าเอวเธอเข้ามาประชิดตัวจนแทบจะรวมเป็นร่างเดียวกัน
“รีบ ๆ เล่ามาสิ พี่รอฟังอยู่นะ” เขากระซิบชิดริมหูจนเธอขนลุกซู่ ยิ่งเห็นเธอดิ้นรนเขาก็ยิ่งกอดรัดแน่นขึ้นอีก
- ผู้เขียน
