รองประธานหนุ่มนั่งเคาะนิ้ว สีหน้าเรียบเฉยติดบึ้ง ขณะฟังรายงานจากแผนกประชาสัมพันธ์และกิจกรรมของโรมแรมและรีสอร์ต ซึ่งแทบไม่เข้าหูเขาเลยสักคำเดียว
ปาลินไปไหน?
เป็นสิ่งเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวธีร์ภพซ้ำไปซ้ำมา บอกไม่ถูกว่าเขากำลังรู้สึกดีใจหรือโมโหกันแน่ แม้แต่ที่ทำงานก็ยังไม่เห็นหน้าหล่อนอีก
“คนทำรายงานพวกนี้คือใคร”
เขาโยนแฟ้มเอกสารหนาปึกดังโครมลงตรงหน้าทุกคน ทำเอาพากันตื่นกลัวหน้าเสียเป็นแถวๆ เขารู้อยู่แล้วว่าปาลินเป็นคนทำทั้งหมด แค่มองปราดเดียวก็รู้ เพราะมีสรุปรายละเอียดสำคัญเอาไว้อย่างเรียบร้อยครบถ้วน และไม่มีข้อผิดพลาด แต่ที่ทำให้เขาหงุดหงิดระคนสงสัยใคร่รู้เป็นอย่างมากก็คือ
ใครจะเป็นคนบอกเขาได้บ้างว่า... หล่อนอยู่ที่ไหน?
“เอ่อ...”
“รีบๆ พูดมา อย่ามัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ”
เขาเอ่ยเร่งจนเกือบเป็นตะคอก เมื่อผู้จัดการฝ่ายตอบไม่ทันใจ
“คือท่านประธานเรียกตัวปาลินไปพบที่ห้องครับ”
ธีร์ภพเลิกคิ้ว
ค
