บทที่ 5 การรอคอยที่เลือนราง 2
873 คำ
ที่แรกชายหนุ่มต่อรองกับมารดาว่า เขาจะยอมย้ายมาอยู่ที่เรือนหลังเล็กก็ต่อเมื่อปาลินเป็นคนดูแลเขาและงานบ้านทั้งหมด โดยไม่ให้กระทบกับงานที่ต้องรับผิดชอบที่บริษัท เขายอมรับว่าหวังจะแกล้งให้หล่อนเหน็ดเหนื่อยหัวหมุนจนสายตัวแทบขาด หล่อนจะได้หมดความอดทนแล้วขอหย่ากับเขา
แต่ผู้หญิงบอบบางตัวเล็กๆ อย่างหล่อนกลับมีน้ำอดน้ำทนและอึดอย่างไม่น่าเชื่อ ถึงจะไม่ได้พูดคุยหรือเจอกันเลย แต่หล่อนก็ทำหน้าที่ภรรยาได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง จนเขาหาข้อติติงไม่ได้
อย่างเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่ก็เป็นหล่อนที่จัดเตรียมไว้ให้ ถึงเขาไม่อยากใส่ ก็จำเป็นต้องใส่ เพราะเขาไม่ถนัดเรื่องหาของ และปาลินเองก็มีรสนิยมดีใช้ได้ หล่อนเลือกสีที่เขาชอบ เวลาสวมใส่แล้วทำให้เขาดูมีสง่าราศี ดูภูมิฐานสมกับตำแหน่งรองประธานบริหาร
ธีร์ภพเหยียดปาก มองเมินอาหารที่วางอยู่แล้วเดินออกไปโดยไม่แตะแม้แต่น้ำเปล่า เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นรองเท้าหนังสีดำมันขลับวางอยู่ ก่อนจะสวมมันอย่างปึงปัง เมื่อคิดถึงหน้าผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาอีกคราว จากนั้นจึงเดินไปขึ้นรถ สั่งให้คนขับออกรถเสียงห้วน
ผู้บริหารหนุ่มแวะซื้อกาแฟจากร้านชั้นนำ ก่อนจะนั่งหลบมุมจิบอย่างกระหายตามประสาคนติดคาเฟอีน เพราะไม่ได้ดื่มมาจากที่บ้าน
สักครู่ก็มีหญิงสาววัยทำงานสองคนเข้ามานั่งใกล้ๆ ในโซนเดียวกัน เอ่ยกระซิบกระซาบกันว่า
“ทำไงดีล่ะเธอ ถ้าแฟนฉันรู้ว่าฉันมีกิ๊กละก็ ต้องขอเลิกแน่”
“ถ้าเธอไม่บอกเขาจะรู้ได้ไงล่ะ”
“แต่ฉันมีอะไรกับกิ๊กไปแล้วน่ะสิ ฉันกลัวแฟนจะรู้ว่าฉันไม่ซิงแล้ว”
“โธ่... เรื่องแค่นี้เอง จะไปยากอะไรล่ะ เธอก็มีอะไรกับแฟนช่วงที่ประจำเดือนใกล้จะหมดสิ พอแฟนเธอเห็นเลือด เขาก็ไม่สงสัยแล้ว”
“เออ... จริงด้วย เธอนี่ฉลาดมาก ขอบใจนะ”
ธีร์ภพถึงกับหูผึ่ง ทีแรกเขาไม่ได้สนใจหัวข้อสนทนาของพวกหล่อนหรอกนะ แต่พอนึกย้อนไปถึงคืนที่เขากับปาลินเข้าหอกัน และหล่อนก็มีอะไรกับเขาเป็นครั้งแรกเท่านั้นละ เขาก็เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ เพราะเรื่องที่สองสาวคุยกันเป็นข้อกังขาที่ติดอยู่ในใจเขามานานนับตั้งแต่คืนนั้น จะสลัดอย่างไรก็ไม่ออก… หยุดคิดไม่ได้…
เขาไม่สามารถลบภาพที่ปาลินนอนขดตัวด้วยความเจ็บปวดออกไปจากหัวได้เลย!
แต่ตอนนี้เขาได้คำตอบแล้ว...
รู้แล้วว่าผู้หญิงจอมเจ้าเล่ห์คนนั้นใช้แผนการอะไรมาปั่นป่วนให้เขารู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา
ธีร์ภพรู้สึกทั้งโล่งใจและเสียดาย เหมือนกับอยากให้เรื่องคืนนั้นเป็นความจริงและไม่ใช่ความจริง
เรื่องที่เขาเป็นผู้ชายคน ‘แรก’ ของปาลิน
คิดขึ้นมา... ใจเขาก็พลันรู้สึกอิ่มเอมพอใจอย่างประหลาด แต่พอรู้ตัว เขาก็รีบสลัดมันทิ้งไปทันที
บ้าน่า... ธีร์ภพ คิดอะไรไม่เข้าท่า!
ผู้หญิงกร้านโลกอย่างปาลินน่ะหรือจะยังเก็บรักษาความบริสุทธิ์ผุดผ่องไว้รอเขามาจนถึงคืนนั้น...
ต่อให้หล่อนสาบานต่อหน้าพระ เขาก็ไม่เชื่อ!
เขาก็แค่ประเมินหล่อนต่ำไปหน่อย คิดไม่ถึงว่าปาลินจะมาแผนสูง ใช้ไม่นี้ทำให้เขาไขว้เขว เป็นใครก็คงไม่เชื่อว่าผู้หญิงหน้าตาซื่อๆ ท่าทางเรียบๆ เฉยๆ จะเป็นคนน้ำนิ่งไหลลึก วางแผนได้แยบยลจนเขายังนึกทึ่ง
ปาลินแตกต่างจากรุ้งรวีอย่างสิ้นเชิง...
คนรักของเขามีทั้งความสวย ใบหน้าอ่อนหวานให้ความรู้สึกเย้ายวนปนเซ็กซี่ หล่อนเป็นคนขี้เล่น มีอารมณ์ขันที่ทำให้อยู่ด้วยแล้วตื่นเต้นเร้าใจ ไม่น่าเบื่อหน่าย ไร้ชีวิตชีวา แถมยังชวนให้รู้สึกอึดอัดอึมครึมเหมือนใบหน้าที่สวยละมุน แต่ติดแววราบเรียบไร้อารมณ์ ชอบทำหน้านิ่งๆ อยู่เป็นนิตย์ ยามที่เขาอยู่กับปาลิน
รุ้งรวีมักคอยออดอ้อน สร้างเสียงหัวเราะให้เขาเสมอ ขณะที่ปาลินกลับนิ่งเฉย เก็บตัว พูดกับเขาแทบจะนับคำได้ หล่อนแทบไม่เฉียดเข้าใกล้เขาเกินความจำเป็นด้วยซ้ำ จะมีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้ว่าหล่อนแคร์เขา รักเขา ก็คือสายตาห่วงใยกับความใส่ใจ และยอมลงให้เขาในทุกเรื่องนั่นละ ที่ยังทำให้เขาอดทนรำคาญหล่อนมาได้นานขนาดนี้
จนกระทั่ง... ปาลินใส่ร้ายให้คุณแม่เกลียดรุ้งรวี แล้วทำตัวเป็นมือที่สามแทรกกลางระหว่างเขากับคนรัก ธีร์ภพจึงเริ่มเกลียดหล่อนเพิ่มขึ้น... จนถึงขั้นเกลียดเข้าไส้
ดวงตาของชายหนุ่มวาวโรจน์เหมือนมีไฟสุมอยู่ในนั้น เขาไม่มีวันหลงกลหล่อน และไม่มีทางยกโทษให้ผู้หญิงหลอกลวงคนนั้นเด็ดขาด!
- ผู้เขียน
