“ไปทำกับข้าว”
น้ำเสียงทุ้มต่ำราบเรียบที่เอ่ยอย่างมั่นคง เหมือนมีดเล่มใหญ่ที่พุ่งตรงปักเข้ากลางใจเธออย่างแม่นยำ ปวดแปลบไปถึงก้นบึ้ง ความลึกของมีดทะลุไปข้างหลังเสียบติดกำแพงตรึงร่างเธอไว้ให้ขยับไม่ได้
ปาลินมองธีร์ภพนิ่งโดยไม่พูดอะไร ไม่กะพริบตาด้วยซ้ำ แต่ในแววตาฉายชัดถึงความร้าวราน
“ดูเหมือนปาลจะไม่เต็มใจนะคะ”
รุ้งรวีหันมองธีร์ภพตาปรอยๆ ราวกับเสียใจเต็มประดา
ชายหนุ่มเกิดความสับสนขึ้นในใจ ขยับตัวอย่างกระสับกระส่าย แต่เพียงอึดใจต่อมาก็หลับตา ย้ำชัดอีกครั้งเสียงเข้มขึ้น
“เร็วสิ... ปาลิน!”
หญิงสาวเจ้าของชื่อกล้ำกลืนความขมขื่นที่แล่นขึ้นมาจุกลำคอให้ตีบตันอย่างแสนลำบาก ขอบตาร้อนผ่าวจนรู้สึกว่าไม่อาจยืนอยู่ตรงนี้ได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว จึงหันหลังจะก้าวขาจากไปตามคำบัญชา แต่ยังไม่วายถูกคนรักของเขาจิกหัวใช้ซ้ำว่า
“ขอด่วนที่สุดเลยนะจ๊ะปาล ฉันหิวมากจนทนไม่ไหวแล้ว”
ปาลินกำมือ เม้มปากแน่น ปวดใจจน
