ปาลินตื่นขึ้นมาเพราะความกระหายน้ำ ลำคอของเธอแห้งผากเหมือนกลืนทราย สงสัยเมื่อวานเธอจะร้องไห้มากไปหน่อย
หลังจากแยกกับเด็กน้อยคนนั้นแล้ว เธอก็กลับมาพักที่ห้อง แต่พอล้มตัวนอน น้ำตาแห่งความเสียใจระคนคิดถึง และรู้สึกผิดต่อลูกที่ตายไปก็เอ่อล้นออกมาไม่ขาดสาย มันไหลเปียกชุ่มสองมือที่เธอยกขึ้นปิดหน้า แล้วร่วงซึมลงบนหมอนจนชื้นแฉะ
หญิงสาวยกมือลูบหางตา ยังมีร่องรอยของคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ เธอถอนหายใจ จู่ๆ ก็คิดถึงธีร์ภพขึ้นมาจับใจ อยากให้เขามาอยู่ข้างๆ กุมมือเธอ คอยปลอบขวัญให้กำลังใจกันในยามที่ท้อแท้ แค่เขาพูดสักคำหรือกุมมือเธอสักหน่อย ปาลินคงตื้นตันดีใจและรู้สึกดีขึ้นมาก
คนคิดยิ้มขื่นๆ ด้วยความสมเพชตัวเอง ที่เผลอคิดอะไรเพ้อเจ้อเป็นไปไม่ได้ ธีร์ภพน่ะหรือจะมาเยี่ยมเธอ... ให้กำลังใจเธอ... กุมมือเธอ...
ชาตินี้คนที่เขาเกลียดเข้าไส้อย่างเธอคงไม่ได้รับความอบอุ่นอ่อนโยนแบบนั้นจากเขาเป็นอันขาด
ตั้งแต่เข้
