ธีร์ภพมองมารดาด้วยความฉงนสงสัย ไหนท่านยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าปาลินไม่ได้ป่วยไงล่ะ แล้วท่านพาเมียเขามาทำอะไรที่โรงพยาบาล
“เรามาที่นี่กันทำไมครับ”
เขาเอ่ยถามท่าน ขณะสายตาเหลือบมองไปที่ป้ายแผนกสูตินารีเวช ซึ่งปาลินกำลังรอผลตรวจเลือดและปัสสาวะอยู่
มารดาปรายตามองเขา แล้วส่ายหน้า ทำเหมือนเขานี่ช่างซื่อบื้อไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ก่อนจะตอบสั้นๆ ไม่ยอมขยายความ
“เดี๋ยวก็รู้”
ธีร์ภพหน้ามุ่ย ไม่ใคร่พอใจเท่าไรนัก แต่ก็ไม่ซักไซ้สิ่งใดต่อ เพราะรู้ว่าท่านคงไม่ยอมบอกเขาแน่
เอาเถอะ... ท่านไม่พูด เขาก็ไม่ง้อ เดี๋ยวรอปาลินออกมา เขาค่อยถามจากปากหล่อนเองก็ได้
ธีร์ภพและมารดารออยู่สักพักใหญ่ นางพยาบาลจึงเชิญพวกเขาเข้าไปร่วมฟังผลการตรวจของปาลิน หญิงสาวนอนอยู่บนเตียง ถลกเสื้อเปิดหน้าท้อง มีคุณหมอใส่เครื่องฟังตรวจเสียงภายในบริเวณหน้าท้องแบนราบ
“เหมือนหมอจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นมากกว่าหนึ่งนะคะ”
สูตินารี
