ธีร์ภพไม่คิดว่าแผนการที่เขาวางไว้เงียบๆ จะสามารถดำเนินได้รวดเร็วถึงเพียงนี้!
เช้าถัดมาบนโต๊ะอาหาร ภวิศบอกกับคุณแม่เขาว่าอาจารย์หมอขอเลื่อนนัดออกไปอีกสองวัน เพราะติดธุระด่วน ส่วนงานที่ไร่ก็มีปัญหา ผู้จัดการตัดสินใจไม่ได้ ต้องให้เขากลับไปจัดการด้วยตัวเอง
“ผมอยากจะพาตัวเล็กลับไปด้วย แต่กลัวจะเหนื่อยเกินไป เพราะอีกสองวันก็ต้องกลับมาอีก”
“งั้นก็ให้หนูลินน์พักอยู่ที่นี่ไปพลางๆ ก่อนสิ ดีเลย อาจะได้มีเวลาพูดคุยกับหนูลินน์ให้หายคิดถึง”
มารดาของเขาเสนอทางเลือกอย่างยินดี
“จะดีเหรอครับคุณอา ผมเกรงใจ”
“จะเกรงจงเกรงใจอะไรกันล่ะ คนกันเองทั้งนั้น” ท่านโบกไม้โบกมือบอกปัด ก่อนจะหันไปหาแรงสนับสนุนจากหญิงสาว “จริงไหมลูก... ลินน์”
หญิงสาวไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มหวาน
ธีร์ภพสบโอกาสจึงรีบเอ่ยขึ้นว่า
“ถ้าคุณกลัวคุณลินน์จะไม่สะดวกใจ ก็ย้ายไปอยู่ที่เรือนปั้นหยาดีไหมครับ ที่นั่นสงบและร่มรื่น น่าอยู่มาก”
คุณแม่
