ในช่วงเวลาที่เหลืออยู่สั้นๆ ที่เธออาศัยอยู่ที่บ้านเกียรติ์วราภัทร เธอจะยิ้ม ทำดีกับเขา ทำให้เขามีความสุขจนล้นอก เธอจะไม่แสดงออกให้เขารู้ว่าเกลียดและขยะแขยงเขามากแค่ไหน
จนถึงวันที่เธอจากไป...
เธอจะเอาหัวใจของเขาไปด้วย จะเหยียบย่ำมันทิ้งให้จมดิน แล้วเธอจะเดินข้ามมันไปอย่างไม่ไยดีพร้อมกับภวิศ เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่สดใสสมบูรณ์
หญิงสาวยกมือขึ้นลูบใบหน้าที่หล่อเหลาอ่อนโยนยามหลับ คลี่ยิ้มร้าย
การแก้แค้นของฉันเริ่มต้นขึ้นแล้ว... คุณธีร์ภพ!
ในที่สุด... ฟ้าก็เห็นใจ คืนความสุขมาให้เขาอีกครั้ง
ธีร์ภพไม่คิดเลยว่าชีวิตที่หม่นหมองอับเฉาเหมือนพฤกษาที่ขาดน้ำแห้งตายจะกลับผลิดอกออกใบ มีชีวิตชีวาอีกครั้ง เพราะน้ำทิพย์ที่ชื่อ ‘ปาลิน’ ที่ชโลมใจเขาให้ชื่นบานสุขสันต์
นับตั้งแต่หล่อนจากไปเมื่อสองปีก่อน... ธีร์ภพก็ไม่เคยรู้อีกเลยว่าอะไรคือความสุข?
เขารู้จักเพียงความทุกข์ ความโศกเศร้าและความอ้างว้างเดียว
