แสงแดดอ่อนๆ อุ่นสบายในยามเช้าที่สาดส่องลอดผ่านเข้ามาที่ผ้าม่าน กลับไม่ได้ทำให้หญิงสาวที่นอนลืมตาโพลงอยู่คนเดียวเงียบๆ รู้สึกอบอุ่นแจ่มใสเลยสักนิด
ในใจมีแต่ความหนักหน่วงจนหายใจติดขัด!
ปาลินพลิกนอนตะแคง มองชายหนุ่มที่หลับร่วมหมอนอย่างเป็นสุขอยู่ข้างๆ เธอด้วยสีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก ทั้งที่เพิ่งผ่านคืนพิศวาสหวามมาด้วยกัน ที่จริงเธอควรรู้สึกอิ่มเอมสุขสมกับความรักความอ่อนหวาน ช่างเอาใจที่ธีร์ภพมอบให้จนแทบสำลัก
จำได้ว่าเธอเคยฝันถึงค่ำคืนแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ตอนนี้ทุกอย่างที่เธอคิดมันแตกสลายกลายเป็นแค่ม่านหมอก ไม่มีค่าอะไรให้ควรจดจำอีกต่อไป
เมื่อวันเวลาเปลี่ยน...
คนเราก็เปลี่ยน...
รวมถึงตัวเธอและความรู้สึกที่มีต่อเขาก็เปลี่ยนแปลงไปด้วยเช่นกัน
จากเดิมที่เคย ‘รัก’ ก็กลายเป็น ‘เกลียด’
ใช่... เธอเกลียดธีร์ภพและรุ้งรวี!
เธอเกลียดความโหดเหี้ยมของผู้หญิงที่เคยเรียกว่า ‘เพื่อ
