บทที่ 4 สิ่งที่คาดไม่ถึง 1
718 คำ
“ไม่จริง...”
ธีร์ภพพึมพำ แล้วเสือกกายสอดแทรกลงไปอีกอย่างลึกล้ำ ปราการที่ปกป้องความสาวของหล่อนอยู่ก็บีบรัดกายชายแน่นขนัดจนเขาต้องขบกราม ห่มก้นกดกระแทกเข้าไปจนสุดตัว
“อ๊ะ... โอ๊ยยย...!”
เขามองหญิงสาวที่ตาเบิกโพลง นิ่วหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ก่อนจะก้มลงมองเบื้องล่าง หยดเลือดสีแดงสดร่วงหล่นลงสู่ผ้าปูเตียงสีขาวสะอาด หลังเขาเพิ่งฉีกกระชากพรหมจรรย์ของปาลินจนขาดสะบั้น รู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบหัวให้มึนงงสับสนไปหมด
ปาลินเป็นผู้หญิงสำส่อน เที่ยวควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้าไม่ใช่หรือ?
นี่เป็นสิ่งที่รุ้งรวีย้ำกับเขาเสมอมา
แล้วสิ่งที่เขาเห็นและสัมผัสอยู่ตรงหน้านี้คืออะไรล่ะ...
ธีร์ภพส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับ
ไม่!
รุ้งรวีไม่มีวันโกหกเขา หญิงสาวอ่อนหวานและแสนดี ผิดกับปาลินที่ทั้งเจ้าเล่ห์และร้ายกาจ หล่อนคงอาศัยเทคนิคบางอย่างหลอกให้เขาเข้าใจผิดคิดว่าหล่อนยังบริสุทธิ์อยู่
อย่าไปหลงกลผู้หญิงร้อยเล่ห์คนนี้เด็ดขาดนะ...ธีร์ภพ!
ชายหนุ่มย้ำเตือนสติตัวเองไม่ให้หวั่นไหว แล้วถอดถอนแก่นกายออกจนเกือบสุด ก่อนจะกระทั้นลงไปอีกครั้งเต็มแรง กล้ามเนื้อภายในก็บีบกระชับตัวเขาแน่นทันทีเหมือนครั้งแรก พร้อมกับเสียงคร่ำครวญด้วยความรวดร้าวที่ดังจากปากอิ่มไม่ขาดสาย
“โอ๊ย... อึ่ก... โอ๊ย!”
ธีร์ภพผ่อนแรงลงเพียงนิด แต่ยังไม่ลดทอนความหนักหน่วงรุนแรง เขาสอดชำแรกใส่ร่างสาวอย่างดิบดัน ใช้ร่างกายหนุ่มแน่นทรงพลังสอดลึกลงไปในตัวหล่อนอย่างหมดจดลึกล้ำ กระหน่ำแทงพร้อมกับพ่นเสียงคำรามลึก เมื่อพานพบกับการตอดรัดอย่างดุเดือดไม่แพ้กัน เนื้อตัวเขาสะท้านเยือก เสียดเสียวจนต้องกัดฟันดังกรอดๆ แตกต่างจากหญิงสาวที่เอ่ยเสียงเครือเจือสะอื้นดังแผ่วหวิวจนแทบไม่ได้ยิน
“ปล่อย... อย่าทำฉัน...”
ปาลินเจ็บปวดรวดร้าวจนเกือบจะสิ้นสติ ทุกครั้ง ทุกจังหวะที่ธีร์ภพกระแทกกายแกร่งเข้าหาเธออย่างรุกรานและป่าเถื่อน ขุมประสาททุกขุมในตัวเธอก็ตึงเปรี๊ยะ จะขาดผึงไม่ขาดผึงอยู่รอมร่อ ไม่ต่างอะไรกับถูกกรงเล็บของสัตว์ร้ายฉีกกระชาก เจ็บจนแทบขาดใจ
“พะ... พอแล้ว...”
หญิงสาวสะอื้นฮัก เสียงกระท่อนกระแท่นเพราะแรงกระทั้นฝังลึกแรงขึ้น... เร็วขึ้น... และถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ จนกายสาวกระเด้งกระดอนเหมือนตุ๊กตาตัวเล็กๆ
“ไม่พอ... เธอต้องเจ็บกว่านี้!”
ธีร์ภพตอบกลับมาเสียงกร้าว แล้วเร่งจังหวะโจนจ้วงอย่างดุเดือดร้อนแรงยิ่งขึ้น เขาเอื้อมมือมาตะปบเอวเธอแน่น ปลายเล็บจิกลงไปในเนื้อนุ่ม ขณะตอกอัดตัวเองทะลึ่งพรวดลงไปในคูหาที่คับแคบและร้อนจัดอย่างไม่คิดจะยั้งตัวยั้งใจเลยสักนิด
“ฮึ่ก! อย่า... ได้โปรด...”
“ไม่! จนกว่าฉันจะพอใจ”
เขายิ้มเยาะ แล้วจับเธอยกขึ้นพลิกตัวให้อยู่ในท่าคุกเข่า สอดเสียบความเขื่องขึงลงไปเต็มแน่นดังเคย โหมแรงกระทุ้งกระแทกใส่อย่างเมามัน ตอกกระทบบั้นท้ายหนั่นแน่นของหล่อนจนกระเพื่อมไหวหนักหน่วง
“ยะ... หยุด... อื้อ...อ...”
เสียงของปาลินยังคงวิงวอนดังก้องในหูเขา แต่ธีร์ภพเลือกจะไม่สนใจ และสลัดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว คิดเพียงแต่ว่าเขาจะไม่ยอมถูกหล่อนล่อลวง เพราะท่าทีที่อ่อนแอน่าสงสารเป็นอันขาด
“เธอมันเป็นนังแม่มด ฉันไม่มีวันเชื่อเธอเด็ดขาด”
เขาพึมพำเหมือนจะย้ำกับตัวเองมากกว่าจะพูดกับหญิงสาว ขณะที่ยังคงเสือกกายอัดทะลวงเข้าสู่ร่างบอบบางอย่างโหดร้าย สอดแทรกดำดิ่งจนสุดปลายทาง ชนกระทบส่วนอ่อนไหวที่อยู่ลึกที่สุดในร่างกาย จนหญิงสาวผวาเฮือก
“อ๊า! เจ็บ... หยุด...”
ปาลินเจ็บจนจุกแล้วจุกอีก ทนรับการรุกรานไม่ไหวจึงนอนทรุดฮวบอยู่บนเตียง แต่คนที่ขยับกายซ้อนทับหลังเธออยู่ไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ เขาจับสะโพกยกบั้นท้ายเธอให้ลอยโด่ง แล้วเด้งสะโพกเข้าใส่ถี่ระรัวอย่างไม่หยุดยั้ง
- ผู้เขียน
