บทที่ 4 สิ่งที่คาดไม่ถึง 2
782 คำ
ไม่เพียงกายชายที่สร้างความรวดร้าวให้แก่เธอ มือของเขาก็ตะโบมฟอนเฟ้นทรวงอกเธออย่างหนักมือ เหมือนจะบีบให้แหลกเหลว สองมือเล็กๆ ของเธอที่ถูกรัดตึงเจ็บจนปวด ปวดจนชาไร้ความรู้สึก เพราะแรงกระตุกรั้งขณะที่เขากระทั้นส่งตัวเองเบียดแทรกเข้ามา เสียงลมหายใจของเขาหอบแรงเป่ารดแผ่นหลัง แผดเผาลามเลียจนเกิดเป็นรอยแดงปื้นกระจายเต็มหลัง ยิ่งเขาหายใจแรงเท่าไร ความเป็นชายเขื่องคึกก็ยิ่งตะบันตอกอัดฝังแน่นเต็มตัวเธอมากขึ้นเท่านั้น
ปาลินหลับตาลงอย่างอ่อนล้า ไม่มีแรงแม้แต่จะเปล่งเสียง ได้แต่ปล่อยตัวให้เขาระบายอารมณ์อย่างหนำใจ ส่วนตัวเธอก็รอเพียงเวลาที่จะย่อยยับแหลกลาญคามือเขา
หญิงสาวนอนนิ่งอย่างสิ้นหวัง กระทั่งช่วงเวลาของความทรมานกำลังจะสิ้นสุดลง ธ๊ร์ภพก็โหมแรงทั้งหมดบดกระแทกใส่ตัวเธออย่างเต็มเหนี่ยว กางนิ้วยกกระชับบั้นท้ายเธอแน่นแล้วกระหน่ำชำแรกจนหมดมิด สอดจ้วงสลับกับถอดถอนครั้งแล้วครั้งเล่า ตรึงสะโพกเธอให้รับการถาโถมโรมรันอย่างบ้าคลั่งของเขา ตักตวงความสาวและความสนุกจากตัวเธอด้วยความสะใจ ก่อนที่เขาจะกดแช่เป็นครั้งสุดท้าย ฝากเชื้อพันธุ์ร้อนระอุเอาไว้ แล้วเหยียดคอ แหงนหน้ารับความเสียวซ่านหฤหรรษ์อย่างเต็มเปี่ยม
ร่างสาวเกร็งกระตุก ผวายะเยือกเป็นระลอก ก่อนจะหยุดนิ่งไม่ไหวติงอยู่พักใหญ่ กระทั่งสติที่ใกล้จะดับวูบค่อยๆ แจ่มชัดขึ้นทีละน้อย...
ปาลินลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า กระพริบตาขับไล่ความพร่าเลือน เธอไม่รู้ว่าตัวเองนอนจมอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขาแก้มัดสองมือที่ถูกพันธนาการไว้ ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาเอ่ยไล่ว่า
“กลับห้องของเธอไปได้แล้ว นี่มันห้องนอนฉัน ฉันไม่ต้องการให้ความสกปรกบนตัวเธอมาแปดเปื้อนข้าวของของฉัน เพราะเดี๋ยวมันจะพานไปติดรุ้งให้พลอยมีราคีไปด้วย”
เขาหันหลัง ถอดชุดเจ้าบ่าวออกทิ้งลงถังขยะ แล้วสวมชุดคลุมอาบน้ำแทน ราวกับยืนยันว่ารังเกียจ ไม่อยากให้มีสิ่งของที่สัมผัสตัวเธอหลงเหลืออยู่ในห้องของเขา
ไม่ต้องรอให้ธีร์ภพไล่ซ้ำสอง ปาลินก็ตะเกียกตะกายขยับตัวลุกขึ้นเพราะสองมือที่ถุกมัดเป็นอิสระแล้วด้วยความยินยอมจากเขา แม้จะเจ็บร้าวไปทั่วสรรพางค์กาย ปวดหนึบตรงช่วงที่เพิ่งถูกเขาย่ำยีมาหมาดๆ จนลุกแทบไม่ขึ้น แต่ก็พยายามกระถดตัวคลานลงจากเตียง ค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ
ทว่าแค่ลงน้ำหนักที่เท้านิดเดียวก็ปวดแปลบ ความเจ็บปวดตรงเข้าจู่โจมเล่นงานจากรอบทิศ ทำให้หญิงสาวน้ำตาร่วงเผาะไม่ขาดสาย ทรุดกายลงไปนอนตัวงออยู่บนพื้นที่เย็นเฉียบ
ตุบ!
เจ้าของห้องไม่หันมามองและแทบไม่เดินเฉียดเข้ามาใกล้ เพียงแต่ส่งเสียงเร่งด้วยความรำคาญ
“อย่ามาแกล้งทำเป็นสำออย รีบๆ ออกไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”
แม้จะเจ็บแสนเจ็บ ปวดแสนปวด กับคำพูดและท่าทางไม่แยแสของคนที่เธอรัก แต่มันก็เป็นแรงฮึดชั้นเยี่ยมที่ทำให้เธอกระเสือกกระสนลุกขึ้นยืนได้สำเร็จ ปาลินปาดน้ำตา ไม่อยากให้เขาสมเพชกันไปมากกว่านี้ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กัดฟันทนต่อความเจ็บที่รุมเร้าค่อยๆ ก้าวทีละก้าว เดินโซซัดโซเซออกจากห้องนอนของชายหนุ่มโดยเร็วที่สุด
เธอผ่อนลมหายใจที่หนักอึ้งยาวยืด เมื่อเอื้อมมือแตะบานประตูห้อง กำลังจะหมุนลูกบิดออกไป ก็ได้ยินเสียงเขาเอ่ยทิ้งท้ายอย่างเลือดเย็นว่า
“จัดการป้องกันให้เรียบร้อยด้วย ฉันไม่ต้องการให้มีเด็กมาเกิดในท้องเธอ ถ้าเธอคิดจะมาแผนสูงด้วยการมีลูกเพื่อหวังจะมัดตัวฉันละก็ ฉันจะบอกคุณแม่ว่าเธอมีชู้ เพราะฉันสวมถุงยางทุกครั้ง ดูสิ... คุณแม่ยังจะรักและเห็นว่าเธอแสนดีอยู่อีกไหม ถึงตอนนั้นฉันจะเฉดหัวเธอกับเด็กในท้องให้ไปเป็นขอทานข้างถนน อยู่เพื่อรอวันตาย”
เหมือนกับเขายังแก้แค้นเธอไม่หนำใจ จึงจงใจพูดเชือดเฉือนให้เธอยิ่งร้าวราน ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่เหลือบแลเลยสักนิดว่าเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง
นอกจาก... ความสะใจของเขาเท่านั้น!
- ผู้เขียน
