เป็นประจำทุกวันสิ้นเดือน ที่รเมศและเพียงขวัญ จะต้องมาทานอาหารเย็นที่บ้านของมารดาชายหนุ่ม บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็ยังครื้นเครง เต็มไปด้วยเสียงสนทนา
โดยส่วนมากจะเป็นเสียงของม่านรวีเสียมากกว่า ที่ชวนคนนั้นคนนี้คุยไม่ได้หยุด จวบจนกระทั่งอิ่ม หญิงสาวก็ยังหาเรื่องมาคุยได้ตลอด
“ตั้งแต่แต่งงานกันมา ม่านยังไม่เห็นพี่ไม้ พาพี่สะใภ้ไปฮันนีมูนเลยนะคะ เอาแต่ทำงานเช้ายันค่ำ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะมีหลาน มาให้ม่านกับคุณแม่อุ้มกันสักที”
เพราะเรื่องนอนแยกห้อง ครอบครัวของรเมศไม่มีใครทราบ ไม่แปลกหากม่านรวีจะเอ่ยเช่นนี้ออกมา
“นั่นสิ แม่อายุเยอะเข้าไปทุกวัน เมื่อไหร่จะได้เลี้ยงหลานสักที ขืนรอให้แก่ไปกว่านี้คงวิ่งตามหลานไม่ทันแน่” นางสุจีราก็เอ่ยสมทบ สองสามีภรรยาที่นั่งข้างกัน ก็หันมองหน้ากันอย่างช่วยไม่ได้
“ใจเย็นสิครับคุณแม่ จะรีบแก่ไปไหน” นางสุจีราค้อนให้ลูกชายอย่างหมั่นไส้ ความแก่มันห้ามกันได้หรือไง
“แม่ก็
