นางสุจีราโอบกอดเพียงขวัญ เป็นการปลอบประโลมหญิงสาว หลังจากได้ฟังเรื่องราวที่บุตรชายเล่าให้ฟังก่อนหน้า รู้สึกสงสารหญิงสาวจับใจ เพราะกว่าเพียงขวัญ จะก้าวผ่านช่วงเวลาแห่งความเสียใจมาได้ ไม่ใช่เรื่องงานเลย
เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ต้องสูญเสียมารดาเพราะอาการตรอมใจ ไร้ที่พึ่งพิง ไร้ญาติพี่น้อง ต้องแบกหน้ามาขออาศัยกับคนแปลกหน้าที่เป็นเพื่อนแม่ คิดดูเอาเถิดว่าสภาพจิตใจของเพียงขวัญจะเป็นเช่นไร
"หนูไม่ต้องคิดอะไรมากนะลูก" นางสุจีราเอ่ยบอก เมื่อผละเพียงขวัญออกจากอ้อมกอด แต่ก็ยังจับมือหญิงสาวไว้
"ค่ะ"
"ที่พ่อเขามาทำแบบนี้ เพราะเขาคงรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ส่วนเรื่องที่หนูจะให้อภัยพ่อหรือไม่นั้น ก็สุดแท้แต่การตัดสินใจของหนู"
"ถ้าเป็นม่าน ม่านคงให้อภัยไม่ลงหรอกค่ะ ทำกับลูกเมียขนาดนั้น จนเมียตรอมใจตาย มารู้สึกผิดตอนนี้ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว"
"ม่าน" รเมศเอ่ยปรามน้องสาว ม่านรวีจึงรู้ตัวว่าตัวเองคงพูดมากเกิน
