เพราะความเคยชิน ทำให้เพียงขวัญรู้สึกตัวตื่นก่อนสามี เรียวปากอิ่มอมยิ้ม เมื่อเธอยังนอนอยู่ในอ้อมกอดของรเมศตลอดทั้งค่ำคืนที่ผ่านมา
ความอบอุ่นที่รเมศมอบให้ ทำให้เพียงขวัญรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ และรู้สึกปลอดภัยยิ่งนัก คงจะดีกว่านี้ หากสิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้นกับเธอตลอดไป ไม่ใช่มาเพียงครู่เดียวแล้วก็เลือนหาย เหมือนช่วงที่เธออยู่ที่ภูเก็ต เมื่อมาถึงกรุงเทพฯ ทุกอย่างก็เหมือนเดิมอย่างที่เคย
"คุณไม้ช่วยใจดีกับขวัญแบบนี้ตลอดไปไม่ได้เหรอคะ" พึมพำเอ่ย บอกคนที่ยังนอนหลับอยู่ตรงหน้า
อยู่ใกล้แค่ฝ่ามือกลั้น แต่ไฉนเลยเธอถึงรู้สึกว่าไกลห่างจากรเมศเสียเหลือเกิน มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ ทว่ากลับรู้สึกว่าเธอไม่ได้ครอบครองผู้ชายคนนี้เลย แม้เพียงเสี้ยวทั้งร่างกายและหัวใจ
โชคชะตาช่างกลั่นแกล้งเธอยิ่งนัก ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย
"อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่เหมือนเราสองคนอยู่ไกลกันมากเลยนะคะ" นิ้วเรียวค่อยๆ แตะลงบนแก้มสาก มอง
