เป็นเช่นเคยเหมือนทุกเช้า ที่เพียงขวัญยังทำอาหารรอรเมศ และยังมานั่งรอชายหนุ่มอยู่ที่เดิม เพื่อรอเรียกรเมศให้มาทานอาหารเช้าด้วยกัน ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ตั้งโต๊ะด้วยซ้ำ เพราะรู้คำตอบดีว่าจะเป็นเช่นไร
“คุณไม้คะ วันนี้ทานอาหารเช้าด้วยกันไหมคะ”
“ขอโทษด้วยนะครับ ผมมีธุระต้องไปทำ เชิญขวัญตามสบายเลยนะครับ”
“ดีเลยค่ะ ที่จริงวันนี้ขวัญก็รีบเหมือนกัน พอดีกายมีเรียนเช้าไม่มีคนมาเปิดร้านให้ ขวัญต้องรีบไปด้วย” หัวคิ้วของรเมศขมวดเข้าหากัน กับชื่อที่ภรรยาเอ่ยออกมา
“กายเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ กาย”
“พนักงานใหม่? ผู้ชาย?” คนไม่รู้ยังคงถามต่อ
หากรเมศจำไม่ผิด พนักงานที่ร้านของเพียงขวัญเป็นผู้หญิง และชื่อกุ๊กไก่ไม่ใช่กายเหมือนที่หญิงสาวเอ่ยออกมา
“ค่ะ เข้ามาทำงานที่ร้านได้สองเดือนแล้วค่ะ และน้องก็เป็นผู้ชาย” คำว่าผู้ชายที่ได้ยิน ทำไมถึงทำให้รเมศปั่นป่วนในอารมณ์ขึ้นมาก็ไม่ทราบ
“แล้วกุ๊กไก่ไปไหน”
“ลาออกไปตั้งนาน
