ดีแลนนั่งดื่มชาอยู่กับจอร์จที่ริมระเบียงชั้นสอง ใบหน้าหล่อเหลายิ้มแย้มยามสนทนาอยู่กับผู้เป็นบิดา ลัลลลินเม้มปากเป็นเส้นตรง ความขลาดกลัวอัดแน่นเต็มหัวใจ หลังจากที่ถูกผู้ชายจอมอึดปล้นพลังไปยาวนานหลายชั่วโมง หล่อนก็ผล็อยหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบบ่ายสอง ซึ่งเป็นเวลาที่หล่อนต้องพาจอร์จลงไปที่สวนดอกไม้หน้าบ้านพอดี
“เอ่อ...”
คำพูดถูกกลืนหายไปในลำคอจนหมด เมื่อสายตาคมกริบของดีแลนตวัดมองมา นัยน์ตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด และนั่นมันก็ยิ่งทำให้คนถูกมองตัวสั่นเทา และขลาดกลัวมากยิ่งขึ้น
“ตื่นแล้วหรือ...”
คำถามมีเลศนัยของดีแลนทำให้แก้มนวลแดงก่ำ
“ค่ะ ค่ะตื่นแล้วค่ะ”
“อ้าว... นี่พ่อนึกว่าหนูลิลลี่ออกไปนอกบ้านซะอีก”
จอร์จเต็มไปด้วยความสงสัย ดีแลนหันไปยิ้มและพูดขึ้น
“พอดีผมเห็นหน้าของลิลลี่ซีดๆ น่ะครับ ก็เลยพาไปนอนพักแทนครับ”
ดีแลนหรี่ตามองผู้หญิงที่แก้มแดงจัดตรงหน้าด้วยส
