“ทำไมกลับมาเร็วนักล่ะ ไหนว่าไปสองวัน”
“พอดีสิ่งที่คิดเอาไว้มันลงตัวนะครับก็เลยรีบกลับมา เอ่อ ผมหมายถึงที่รีบกลับมาเพราะมีประชุมด้วยนะครับ”
จอร์จระบายยิ้มมองลึกเข้าไปในดวงตาสีดำมืดของบุตรชายบุญธรรมคนโตอย่างรู้ทัน
“แล้วไม่คิดถึงคนที่นี่หรือ”
“คิดถึง... คนที่นี่? คุณพ่อพูดอะไรน่ะครับ ผมไม่เข้าใจ”
ไม่กี่ครั้งนักที่จอร์จจะได้เห็นโหนกแก้มสูงสมบูรณ์แบบของดีแลนมีสีเข้มขึ้น
“พ่อหมายถึงไม่คิดถึงพ่อหรือ”
“อ๋อ... ใช่ครับ ผมคิดถึงคุณพ่อด้วย”
แม้จะพูดกับบิดาแต่สายตาก็ยังไม่วายชะเง้อมองหาคนที่ไม่อยู่แล้ว ตั้งใจจะทำเย็นชา ทำเป็นไม่ใส่ใจแต่สุดท้ายเมื่อมองไม่เห็นจริงๆ ก็อดเอ่ยถามไม่ได้
“แล้วแม่พยาบาลของคุณพ่อไปไหนซะล่ะครับ ไปแอบอู้อยู่ที่ไหน”
“คิดถึงหรือ”
ศีรษะทุยสวยแสนทระนงส่ายปฏิเสธทันควัน
“ผมจะไปคิดถึงแม่นั่นทำไมกันล่ะครับ ผมก็แค่แปลกใจที่เห็นทีน่าต้องมาทำหน้าที่แทนน่ะครับ”
ความจริง... เขาค
