แม้จะเดินออกมาจากคฤหาสน์หลังงามของจอร์จได้หนึ่งคืนและหนึ่งวันเต็มๆ แล้ว แต่หัวใจไม่รักดีมันกลับเอาแต่โหยหาแต่ผู้ชายคนนั้น ดีแลน คาร์ตัน ผู้ชายที่ไม่เคยมองหล่อน ผู้ชายที่หล่อนไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเก็บเอามาฝันด้วยซ้ำ
“ลิลลี่ ยืนเหม่ออะไรนักหนาน่ะ”
คนที่ยืนเหม่อจริงๆ อย่างที่ถูกกล่าวหาสะดุ้งน้อยๆ พลางรีบซ่อนความปวดร้าวลงไปในอก พร้อมกับปั้นยิ้มแห้งแล้งให้กับเพื่อน
“ไม่มีอะไรหรอกริก้า ฉันก็แค่คิดถึงงานเก่าเท่านั้นแหละ”
เพื่อนสาวหรี่ตามอง ก่อนจะแซวอย่างรู้ทัน
“แน่ใจนะว่าอาลัยอาวรณ์งาน ไม่ใช่คนจ้างงาน”
แก้มนวลของลัลลลินแดงปลั่ง หลบตาเพื่อนสนิท และรีบแก้ตัว
“ปละ เปล่าสักหน่อย ฉันจะไปคิดกับคุณจอร์จแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ คุณจอร์จอายุมากกว่าพ่อแท้ๆ ของฉันอีกนะ”
โมริก้าเดินมาหยุดตรงหน้าเพื่อน และหัวเราะ
“ฉันหมายถึงลูกชายของนายจ้างเธอต่างหาก หล่อๆ ทั้งนั้นเลยนะ หนุ่มๆ คาร์ตันน่ะ โดยเฉพาะดีแลน คาร
