เหม่ยอิงที่ยิ้มหวานให้กับคนตัวโตยังไม่ทันได้เอ่ยตอบ เสี่ยวจูก็เอ่ยเรียกขึ้นเสียก่อน
" พระชายาเพคะอาหารเสร็จแล้วเพคะ "
" ข้าหิวมากเลยพี่เสี่ยวจู ท่านพี่ข้าหิวแล้วเราไปกันเถอะ”
อ๋องฟู่จินยิ้มให้กับตนตัวเล็กก่อนที่จะเดินตามไป เหม่ยอิงส่งสายตาไปหาเสี่ยวจูอย่างรู้กัน
ภายในห้องอาหาร
" เจ้าหิวมากถึงเพียงนี้ ก็ยังนั่งรอไม่พูดไม่จาอีก "
" ใครจะเหมือนท่านพี่ละเพคะ สั่งให้ทำอาหารเสร็จเร็วๆ แต่อาหารจะสุกหรืออร่อยรึเปล่าก็ไม่รู้ "
อ๋องฟู่จินยิ้มเอ็นดูให้กับชายาตัวน้อยของตน สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้อีกคนเสียใจและผิดหวังอีก
" ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็กินเยอะๆเถอะนะ เดียวพี่จะพาไปเดินเล่น "
เหม่ยอิงพยักหน้ารับก่อนจะตั้งอกตั้งใจกิน เมื่อกินเสร็จแล้วอ๋องฟู่จินก็เดินไปพูดคุยสั่งงานกับคนสนิท เหม่ยอิงหันไปหาเสี่ยวจูเมื่อเห็นอีกคนพูดคุยอยู่กับคนสนิทด้านโน้น
“ท่านอ๋องถามข้า ข้าก็ไม่รู้ว่าจะตอบออกไปเ
