จิงหลินเอ่ยออกมาโดยที่ไม่รู้ว่ามีอีกคนที่ยืนน้ำตาไหลอยู่ด้านนอก เหม่ยอิงได้ยินเรื่องราวทุกอย่าง ความจริงที่ได้ยิน ทำให้รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก เสี่ยวจูพาเหม่ยอิงที่ดูเลื่อนลอยกลับตำหนัก
" พี่เสี่ยวจู ท่านอ๋องไม่ได้ผิดสัญญากับข้าเลย "
" เพคะ แต่อย่าทรงโทษตัวเองเลยนะเพคะ เหตุการณ์เช่นนั้นเป็นใครก็คิดว่าเรื่องราวต้องเกิดขึ้น ใครจะคิดว่ามีคนวางแผนล่ะเพคะ "
เสี่ยวจูเอ่ยออกมาอย่างใส่อารมณ์จนลืมนึกถึงอีกคนที่นั่งเศร้า
" เหตุใดเสด็จพี่ถึงต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย ข้าอยากพบกับท่านอ๋อง ข้าจะทำยังไงดีพี่เสี่ยวจู "
" หากองค์หญิงอยากไปหาท่านอ๋อง กระหม่อมจะจัดการให้เองพะยะค่ะ "
ไป่หยาเดินเข้ามาหาเหม่ยอิงที่นั่งอยู่
" พี่ไป่หยา หมายความว่าเช่นไร "
" กระหม่อมจะช่วยให้องค์หญิงได้พบกับท่านอ๋องพะยะค่ะ แต่ต้องรออีกสักวันก่อน"
" พี่ไป่หยาจะช่วยข้าจริงหรือ "
"กระหม่อมอยากเห็นองค์หญิงของกระหม่อมม
