เมื่อเดินทางมาจนถึงเชิงเขาที่ตั้งสุสาน เหม่ยอิงก็รีบตรงไปเซ่นไหว้มารดาทันที
" เสด็จแม่อิงเอ๋อมาแล้วเพคะ อิงเอ๋อมาหาเสด็จแม่แล้ว "
เหม่ยอิงเอ่ยกับมารดาที่จากไปนานหลายปีแล้ว
" ตอนนี้สามารถจับคนที่ทำร้ายท่านได้แล้ว และนางก็ถูกเนรเทศกลับแคว้นไปแล้วนะเพคะ เสด็จพี่อยากจะประหารนางด้วยซ้ำ แต่เพราะเสด็จพ่อทรงขอไว้ นางจึงรอดแต่ก็ถูกเนรเทศไม่ให้กลับมาที่แคว้นต้าเว่ยอีก "
เหม่ยอิงเอ่ยบอกมารดาที่ล่วงลับไปแล้ว ฟู่จินเดินมาคุกเข่าลงข้างๆ
“ขอบพระทัยพระสนมที่ทำให้เหม่ยอิงเข้าใจกระหม่อมพะยะค่ะ กระหม่อมจะดูแลชายาด้วยชีวิต”
ฟู่จินเอ่ยกับสุสานมารดาของชายาตน เหม่ยอิงมองหน้าคนตัวโตพร้อมกับส่งยิ้มให้
" เราอยู่ที่นี่นานแล้ว พี่ว่าเรากลับกันเถอะ "
" เพคะท่านพี่ หม่อมฉันก็หิวแล้วเพคะ "
" พึ่งจะกินไปเองนะ หิวอีกแล้วหรือ "
" ก็เมื่อก่อนหม่อมฉันกินไม่ได้นี่เพคะ "
ฟู่จินรู้ดีว่าชายาหมายถึงสิ่งใด จึ
