เหม่ยอิงฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้อีกคนตรงหน้ารู้สึกกังวล ไป่หยามองหน้าองค์หญิงของตนก่อนที่จะยิ้มออกมา แม้จะรู้ว่าองค์หญิงนั้นรู้สึกเจ็บปวดกับภาพที่เห็น แต่ก็ยังทำเป็นไม่รู้ว่าคนตรงหน้านั้นเจ็บปวดเพราะชายอีกคน จึงเอ่ยหยอกล้อออกไป
" ยังชอบกินปลาเหมือนเดิมเลยนะพะยะค่ะ แบบนี้ไม่ใช่จะโดดลงน้ำไปจับปลาอีกนะพะยะค่ะ "
" ฮ่าฮ่า บ้าหรือพี่ไป่หยาข้าโตแล้วนะ ใครจะทำอย่างนั้นกัน "
เหม่ยอิงหัวเราะออกมาจนเสี่ยวจู และองครักษ์นั้นต่างก็แปลกใจที่คิดว่าพระชายานั้นจะเศร้า ที่ได้เห็นภาพตรงหน้า และนั่นยิ่งทำให้เสี่ยวจูกังวล เพราะรู้ถึงนิสัยของเหม่ยอิงดีว่า หากชอบก็คือชอบ หากไว้ใจก็คือไว้ใจ แต่ถ้าหากเกลียดหรือโกรธเมื่อใด คนผู้นั้นจะไม่มีความสําคัญในความคิดขององค์หญิงผู้นี้เลย และนั่นทำให้เสี่ยวจูกังวลเป็นอย่างมาก
“พระชายาเพคะ สั่งมามากจะทานหมดหรือเพคะ”
" ไม่หมดพี่กับพี่จงเต๋อก็ช่วยกันกินสิ "
เหม่ยอิงเอ่ยออก
