ฉันไม่รู้ว่าฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่าที่ทำให้เพื่อนๆ ของพี่ไทเกอร์นั่งเงียบตาค้างมองฉันตาปริบๆ แบบนี้ แต่หลังจากที่ฉันพูดไม่ถึงสองนาทีร่างกายของฉันก็ถูกพี่ไทเกอร์อุ้มหนีหายเข้าห้องนอนทันที ตามด้วยเสียงของพวกพี่ๆ เขาที่พูดไล่หลังกันว่า...
"กูว่าเรากลับกันเถอะ อยู่ไปคนไม่มีเมียแบบกูมันก็เศร้าว่ะ" ฉันเห็นพี่ฮันเตอร์พูดกับเพื่อนๆ ตัวเองแววตาเศร้าแค่นั้นเขาก็เป็นคนแรกที่ลุกออกจากโซฟาแล้วเดินหน้าเศร้ากลับไป ตามด้วยพี่แทนไทกับเจโรมที่ลุกตามไปเงียบๆ อีกคู่
หรือว่าเมื่อกี้ฉันพูดอะไรผิดงั้นเหรอ?
ฟุบ!
"..."
"..."
คิดถึงเรื่องของเพื่อนๆ พี่ไทเกอร์จบไปไม่นาน สองนาทีต่อมาแผ่นหลังของฉันก็สัมผัสกับผ้าปูที่นอนเย็นๆ จากการเปิดแอร์ทิ้งไว้ ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ฉันนอนอยู่บนเตียงแล้ว
แต่...
ทำไมแฟนสุดหล่อของฉันเขาจ้องหน้าของฉันเงียบอย่างกับป่าช้าขนาดนั้นล่ะ เมื่อกี้ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?
"ไม่ต้องมอ
