บทที่ 44 "บทส่งท้าย"

604 คำ

10ปีต่อมา... “ปะป๊าเสือ! หนูไม่ได้บอกปะป๊าให้วาดแบบนี้นะคะ ป๊าวาดอะไรเนี่ย” ลูกสาวคนสวยวัยสองขวบกว่านั่งกอดอกหน้าบูดปากยื่นสายตาขึ้งโกรธอย่างเอาเรื่องเมื่อสาวน้อยให้วาดรูปคิตตี้แต่คนเป็นพ่อที่กำลังคุยโทรศัพท์ไปด้วยดันวาดออกมาแบบที่ไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิดไว้ เธอถึงได้มีอาการน่ารักน่าเอ็นดูอย่างตอนนี้ คนเป็นพ่ออย่างไทเกอร์ที่เห็นแบบนั้นก็เลยต้องรีบวางโทรศัพท์ที่กำลังคุยกับลูกน้องที่อู่รถไว้อย่างเร่งรีบ ป้องกันเกิดการหนีไปงอนในห้องนอนเหมือนที่ผ่านมาอีก “ป๊าขอโทษลูก แล้วป๊าต้องแก้ตรงไหนครับ” “ปะป๊าวาดรูปเป็นไหมเนี่ย” สาวน้อยที่ยังอยู่ในอารการขึ้งโกรธต่อว่าคนเป็นพ่อพร้อมกับกดลบรูปภาพเมื่อกี้ออกให้หมด แล้วเปิดเรฟภาพตัวอย่างในไอแพดให้ดูอีกครั้ง “ป๊าต้องวาดแบบนี้ค่ะ ถ้าป๊าวาดไม่เป็นหนูจะให้ลุงรบวาดให้” “ลุงลูกเขาก็วาดไม่เป็นหรอก วันก่อนลุงยังวาดแมวไม่มีหูให้ลูกเลย” ไทเกอร์หยิบยกเรื่องเมื่อห

เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่

ดาวโหลดโดยการสแกนรหัส QR เพื่ออ่านเรื่องราวมากมายฟรี และหนังสือที่ได้รับการอัปเดตทุกวัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม