เมื่อวางสายจากแม่อาการของฉันก็คล้ายคนที่วิญญาณหลุดออกไปจากร่าง เหม่อลอยและไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
ความเป็นเพื่อนมันยืนยาวมากกว่างั้นหรอ
ถ้าต้องกลับไปเป็นเพื่อนให้ฉันหายไปจากชีวิตของเขามันคงจะทำง่ายกว่า
ช่วงเวลาแห่งความสุขมันแสนสั้น ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถ้าไม่เชื่อฟังคำที่แม่ขอจะเกิดอะไรขึ้น ทำไมกันนะความเหมาะสมถึงต้องมาเป็นที่หนึ่ง แล้วความรู้สึกล่ะมันไม่มีค่าอะไรเลยรึไง
เพิ่งรู้ว่าตัวเองเผลอร้องไห้ก็ตอนที่หยดน้ำตาหล่นกระทบบนฝ่ามือ
กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรียกสติของฉันให้กลับมาโฟกัสกับสิ่งรอบตัวอีกครั้ง พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของสงครามจากที่เคยรีบรับสายฉันก็ได้แต่มองชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอจนกระทั่งสายตัดไป ไม่กี่วินาทีเขาก็โทรกลับมาอีก
ปล่อยให้สงครามโทรมามากกว่าสิบสายฉันก็ตัดสินใจกดรับ
( เธอทำอะไรอยู่วะ!! ) เพราะรอสายนานทำให้สงครามหงุดหงิดถามฉันเสียใจดัง
“ฉันเผลอหลับน่ะ”
