สงครามแปลกใจกับคำที่ฉันเพิ่งพูดออกไป หัวคิ้วของเขามันกำลังขมวดชนกันยุ่งเหยิง
“ทำไมนายถึงมองแบบนั้น ไม่ดีใจหรือไง”
“ดีใจ ฉันแค่สงสัยว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงยอม” เรื่องขี้สงสัยคงต้องยกให้เขาเป็นที่หนึ่ง
“ฉันแค่ไม่อยากอยู่กับความรู้สึกที่มันอึดอัด ถ้าพูดมันออกไปซะก็จะได้รู้ว่าจะต้องเดินต่อหรือถอย”
“ถอย?” สงครามทวนคำพูดของฉันแล้วแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา ก่อนจะพูดต่อ “เธอเพิ่งพูดว่าจะจับมือฉันแน่นๆ จู่ๆ ก็มาพูดว่าถอย แล้วฉันต้องทำยังไง ต้องทำใจรอเลยดีไหมอีกไม่นานเมียคงทิ้ง”
คำพูดร่ายยาวของสงครามทำให้ฉันรู้สึกผิดที่เผลอพูดคำนั้นออกไป ที่เงียบก็เพราะกำลังว่าจะแก้ตัวให้อีกฝ่ายไม่เครียดยังไงดี สายตาดุดันของสงครามยิ่งทำให้ฉันกดดัน ผ่านไปอีกครู่หนึ่งก็คิดคำแก้ต่างให้ตัวเองได้จึงรีบโพล่งออกไปทันที
“คือฉัน ฉัน มะ หมายถึงถอยไปที่เตียงไง” พูดแล้วฉันก็ค่อยๆ ย่องเดินมาทางเตียงก่อนจะหย่อนก้นนั่งบนที่นอนน
