หลังจากวางสายฉันที่เงียบไปครู่ใหญ่ก็รีบดึงสติกลับมา ก่อนจะลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้ามาใส่อย่างเร่งรีบเพราะอีกไม่นานป้าพิมพ์ต้องมาถึงห้องแน่ๆ
“ป้าพิมพ์มากรุงเทพตอนนี้อยู่ที่ชั้นจอดรถของคอนโด รีบลุกขึ้นมาใส่เสื้แล้วสิ”
“แม่มา?”
“อื้อ มากับ….ผู้หญิงคนนนั้นที่บอกว่าอยากให้หมั้นกับนาย”
สงครามพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เขามีอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
“จะรีบกลับห้องทำไม” สงครามถามฉันที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ ส่วนเขาก็ยังเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงเหมือนไม่ได้รีบร้อนอะไรทั้งที่แม่ของตัวเองกำลังมา
“จะอยู่รอให้ป้าพิมพ์เห็นรึไง ฉันเพิ่งบอกไปว่าไม่รู้ว่านายอยู่ห้องหรือเปล่าถ้าป้าพิมพ์มาเจอคงไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีแน่”
“เจอก็เจอ มีอะไรต้องกลัว?”
“นายไม่เข้าใจหรอก ฉันกลับห้องก่อนนะ”
“มานี่ก่อน” สงครามเรียกให้เดินไปหาเขาก่อน ถึงจะรีบกลับห้องแต่ฉันก็ยอมไปหาตามที่เขาบอกเพราะคิดว่าคงมีอะไรจะพูดด้วย
หมับ! พึบ
