พอได้ยินว่าทั้งสองแลกเบอร์กันไว้ฉันก็เงียบไปครู่หนึ่ง เสียงของนุ่มนิ่มจะเรียกสติให้กลับมา
( พี่เส้นด้ายโทรมาหาหนูมีอะไรหรือเปล่าคะ )
ฉันพยายามหายใจเข้าออกช้าๆ ระงับอารมณ์ตัวเองให้ใจเย็นก่อนจะถามปลายสายด้วยน้ำเสียงที่ปกติ “พี่มีอะไรจะถามน่ะ”
( ถ้าอย่างนั้นก็ถามมาได้เลยค่ะ )
“ลืมอะไรไว้ที่ห้องสงครามหรือเปล่า”
( พี่เส้นด้ายเห็นอะไรมาหรอคะถึงถามหนูแบบนี้ )
จากความรู้สึกค้างคาพอได้ยินปลายสายตอบกลับมันก็ทำให้ฉันเชื่อใจสงครามขึ้นมาทันที เธอไม่มีอาการแปลกใจหรือตกใจเลยสักนิด
ฉันเกลียดการถามยอกย้อนของเด็กคนนี้จริงๆ แทนที่จะตอบคำถามให้จบๆ ไป ไม่ใช่ถามกลับแบบนี้
“ตัวเธอน่าจะรู้ดีมากกว่าพี่นะ” ในขณะที่ตอบกลับปลายสายฉันก็กำมือแน่นไปด้วย ข้างในมันร้อนรุ่มไม่ต่างอะไรกับกองเพลิง
( เข้าไปในห้องพี่สงครามบ่อยหรอคะถึงได้รู้ว่าหนูลืมของไว้ อ๋อ! หนูหมายถึงห้องนอนนะคะ )
คำตอบที่ได้ยินเกือบทำให้ฉ
