#มหาวิทยาลัย
กลับจากต่างจังหวัดฉันกับสงครามก็ต้องมาเรียน อาทิตย์หน้าจะถึงงานหมั้นของเราแล้วยิ่งใกล้วันก็ยิ่งตื่นเต้น จินตนาการถึงบรรยากาศในงานหมั้นแล้วบางคืนก็นอนแทบไม่หลับ
“สรุปแกไปงานหมั้นจองฉันแน่ใช่ไหมมีนา”
“อือฉันขอพ่อแล้วพ่ออนุญาตด้วยแหละ ^_^”
ถึงก่อนหน้ามีนาจะรับปากแต่ฉันก็ไม่มั่นใจจึงถามอีกครั้ง
“อื้อ ส่าแต่เมื่อวันก่อนแกโทรมาหาฉันทำไม โทษทีนะที่ไม่ได้โทรกลับ ยุ่งๆ กับงานที่บ้านน่ะ”
จริงๆ ไม่ใช่เพราะงานหรอกแต่เป็นเพราะสงครามไม่ปล่อยให้ฉันได้ทำอะไรเลยต่างหาก
“ไม่มีอะไรแล้ว” มีหน้าตอบพร้อมกับหลบสายตาด้วยท่าทางแปลกๆ
“แกโอเคไหมมีนา มีอะไรปรึกษาฉันได้นะ”
“อะ โอเคสิฉันโอเคมากๆ”
รอยยิ้มแห้งๆ แบบนั้นทำให้รู้ว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ แค่เธอไม่ยอมพูดออกมาเท่านั้น แต่ถ้ามันเป็นสิ่งที่ไม่พร้อมพูดฉันก็จะไม่ซักถามเซ้าซี้อะไรไปมากกว่านี้
“วันแต่งงานแกต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวขอ
