พอเห็นฉันบอกว่าอะไรนอดจากจะยิ้มหน้าบานแล้วสงครามนังหยิบจารมาตักเข้าของตัวเองแล้วตักอาหารกิน คำแรกที่ตักเข้าปากเขาเคี้ยวไปไม่ถึงสามวิก็ต้องรีบลุกขึ้นไปคายทิ้งที่ขยะแล้วบ้วนปากตาม
จากนั้นฉันก็ตกเป็นเป้าสายตา…..
“ไหนเธอบอกว่าอร่อย เค็มขนาดนี้กินไปได้ยังไง”
“ก็มันอร่อยสำหรับฉันนี่”
“ไม่ต้องมาโกหก ไม่ต้องกินแล้วฉันจะเอาไปทิ้ง” สงครามยกจานอาหารขึ้นฉันจึงรีบคว้าจับมือเขาเอาไว้ แล้วบอก “ไม่ต้องเอาไปทิ้งนะเสียดายของ”
“มันไม่อร่อย”
“ก็บอกว่ามันอร่อยสำหรับฉันไงเล่า”
“กินเค็มแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นโรคไตพอดี”
“แค่เห็นหน้านายทุกอย่างในจานมันก็หวานแล้ว”
“กินหวานก็เป็นเบาหวานไงเธอไม่รู้? เฮ้อ! จริงๆ เลย ปล่อยฉันจะเอาไปทิ้ง สิ่งอาหารมากินดีกว่า”
“นายใส่ใจทำขนาดนี้จะทิ้งมันแบบไม่เสียดายเลยหรอ บอกแล้วไงว่ากินได้”
“เธอนี่มัน!! ดื้ออะไรขนาดนี้วะด้าย”
“ดื้อแล้วรักไหมล่ะ ^_^”
“รักดิ รักหัวปักหัว
