ภาพที่คิดเอาไว้คือสงครามคงรีบตามมาง้อ แต่!! ความจริงคือฉันนั่งที่โซฟาคนเดียวนานนับชั่วโมงได้ก็ยังไร้วี่แววคนที่รอให้มาง้อ แม้แต่เงายังไม่เห็นโผล่ออกมาจากห้องเลย
“รู้ว่าโกรธทำไมถึงไม่มาง้อสักที ถ้ายังเงียบอยู่ฉันจะหนีออกจากห้องจริงๆ ด้วย”
ฉันมองประตูห้องแล้วพูดอย่างน้อยใจ ปกติสงครามเอาใจเก่งจะตายไปแค่เห็นหน้างอนิดหน่อยเขาก็รีบง้อแล้ว แต่นี่กลับเงียบทั้งที่รู้เต็มอกว่าฉันโกรธ
….เบื่อแล้วหรอ
…..หรือว่าเขาแอบมีกิ๊ก
…..หรือว่าฉันงี่เง่าเกินไป
ในหัวมันมีแต่ความคิดพวกนี้วนเวียน สายตาก็คอยแต่มองดูประตูห้อง จริงๆ ไม่ได้อยากนั่งแบบนี้หรอกแต่ถ้าเดินเข้าไปในห้องก่อนก็เสียฟอร์มหมดสิ
แกร็ก! ฉันรีบหันหน้าหนีทันทีที่เห็นประตูห้องเปิดออก จากนั้นก็ชักสีหน้าไม่พอใจทำตาขวางมองสงครามที่เดินมาหยุดตรงหน้า
“หิวข้าวแล้ว” พอหิวแล้วพูดเสียงอ้อนเชียว แต่ถึงจะอ้อนขนาดไหนฉันก็ทำเป็นไม่สนใจอยู่ดี อย่างที่เข
