คนที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้คือมีนาเธอนั่งติดกับฉันจนแทบจะสิวร่างอยู่แล้ว กลัวแปงขนาดไหนคิดดูสิ
“แปงนายกำลังทำให้เพื่อนฉันกลัวนะ”
“หน้าตาฉันดีขนาดนี้มีอะไรต้องกลัว”
“ไอ้เหี้ยแปงมึงเล่นจ้องขนาดนั้นเป็นกูกูก็กลัว”
“ก็แค่มอง…ของที่อยากได้”
“แปง! หยุดพูดให้มีนากลัวได้แล้วนะ” ฉันบอกแปงแบบจริงจังไม่สนุกเลยนะทำให้มีนาตัวสั่นไปหมดแล้วเนี่ย
“เพื่อนเธอเล่นพูดกับทุกคนยกเว้นฉัน ถ้าไม่อยากให้จ้องก็พูดกับฉันบ้างดิ กลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากหรอครับคุณหนู”
“มีนาพูดกับมันหน่อยเถอะเผื่อมันจะเลิกยุ่ง”
“…ฉันกลัว”
“เอาน่า ฉันอยู่ตรงนี้แกไม่ต้องกลัวแค่พูด พูดอะไรก็ได้”
มีนาพยักหน้าแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันไปหาแปงแบบกล้าๆ กลัวๆ เธอเอาแต่ก้มหน้าแล้วพูดเบาๆ
“ละ เลิกยุ่งกับฉันได้ไหม”
“อะไรนะไม่ได้ยิน” แปงโน้มตัวลงมาใกล้ๆ ทำเอามีนาสะดุ้งตกใจสุดขีด เธอรีบหันหลังให้เขาแล้วไม่หันหน้าไปมองอีก
