#บ้านสงคราม
กว่าจะมาถึงก็ทุ่มกว่าแล้วเหตุผลที่ช้าก็เพราะมัวแต่….นั่นแหละ คิดถึงทีไรก็อายจนหน้าแดง ไม่คิดว่าจะต้องไปทำเรื่องแบบนั้นบนรถมาก่อน
“สวัสดีค่ะป้าพิมพ์” ฉันยกมือไหว้ป้าพิมพ์ที่เดินมารับพร้อมกับแม่ พอเห็นแม่อยู่ด้วยก็รีบวิ่งมาโผล่กอดแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ทันที
“ป้าอะไรกัน เรียกแม่สิถึงจะถูก” ป้าพิมพ์แย้งขึ้นมาแล้วมองหน้าแม่ก่อนจะยิ้มกริ่มกันทั้งคู่
พอได้ยินแบบนั้นฉันก็เขินซุกหน้าเข้าที่อกแม่ทันที ใบหน้ามันร้อนผ่าวราวกับอยู่กลางกองไฟ
“อะไรกันโตเป็นสาวแล้วยังจะมาเขินซุกอกแม่อยู่อีก”
“หนูไม่ได้เขินสักหน่อย” ฉันผละออกจากอกของแม่ปากบอกไม่เขินแต่หน้านี่แดงเถือกเลย
“ต่อไปเรียกป้าว่าแม่นะลูก ^_^”
“ค่ะ ^_^”
“สงครามก็ต้องเรียกป้าว่าแม่เหมือนกันนะลูก” แม่ของฉันบอก สงครามรีบรับปากอย่างไว “ครับแม่”
“ว่าแต่รถติดหรอลูกถึงได้มาเอาป่านนี้”
“อะ เอ่อ”
“ครับ รถติดยาวมากๆ เลยครับ” สงครามเป
