ยิ่งสงครามดิ้นฉันก็กำเส้นผมของเขาแน่นขึ้น มันน่าโมโหจริงๆ
“โอ้ย~ ด้ายครับมันเจ็บจริงๆ ปล่อยมือก่อนแล้วมาคุยกันดีๆ”
“นายตอบมาสิเอาแต่ร้องเจ็บอยู่ได้!!”
“อย่าดุได้ไหม โอ้ย~” เขาเอาแต่ร้องเจ็บแต่ก็ไม่ยอมพูดสิ่งที่ฉันอยากรู้สักที เอาแต่พูดอะไรไม่รู้มันยิ่งน่าหงุดหงิด
“ฉันต้องการคำตอบ”
“ตอบแล้วครับ ตอบแล้ว อ่า! ทำไมถึงมือหนักขนาดนี้วะเนี่ย”
“ฉันรอฟังอยู่”
สงครามลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเริ่มพูดอธิบาย “เธอก็รู้ว่าฉันมันเสือผู้หญิงมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พอรู้ตัวว่าชอบแต่คิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ก็เลยไม่คิดจะหยุด”
“แต่กลับมาเป็นหมาหวงก้างไม่ยอมให้ฉันมีแฟนแบบนั้นนะหรอ ?”
“ยอมรับผิดทุกอย่าง ฉันเห็นแก่ตัวจริงๆ แต่ถ้าต้องเห็นเธอรักกับใครฉันคงทนไม่ได้”
“ใช่นายเห็นแก่ตัวมาก!!!”
“แต่หลังจากมีอะไรกับเธอฉันก็ไม่ได้ทำเรื่องนั้นกับใครอีก ฉันซื่อสัตย์กับเธอมากๆ เลยนะด้าย”
“ฉันโกรธนายจริงๆ นะสงค
