ฉันและสงครามต่างก็เงียบทั้งคู่ ในเมื่อความจริงมันปรากฏแท้ๆ
“นายสามารถปล่อยฉันไปได้จริงๆ หรอสงคราม”
ที่เลือกถามแบบนี้แทนก็เพราะมั่นใจสงครามไม่มีวันปล่อยมือฉัน ตอนนี้เชื่อเต็มร้อยแล้วว่าเขาซื่อสัตย์ขนาดไหนและรักฉันมากแค่ไหน
“ถ้ามันไปต่อไม่ได้ก็รีบๆ บอก ไม่ต้องตั้งคำถามเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น” ถึงแม้คำพูดจะเด็ดขาดขนาดไหนแต่แววตาเขามันบอกว่ากำลังเป็นกังวล
“ที่ผ่านมานายทำไม่เคยได้เลยสักครั้งฉันก็เลยอยากรู้”
“ใช่! ฉันทำไม่ได้แต่จะพยายามทำให้”
“มันคงจะเจ็บมากเลยนะถ้าต้องฝืนทำแบบนั้น”
“ที่ถามมาทั้งหมดแปลว่าเธอเลือกหยุดไว้แค่นี้?” จากความกังวลกลายเป็นความเศร้า ฉันก็แค่ถามเขาน่ะคิดมากไป
“ฉันจะพูดให้นายฟังชัดๆ อยู่นี่ไง”
“รู้ไหมว่าตอนนี้ฉันกลัวเสียเธอไปมากขนาดไหน แทบจะเป็นบ้าอยู่แล้วด้าย!!”
ฉันลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าสงครามที่เริ่มนั่งไม่ติดเพราะฉันไม่ยอมให้คำตอบสักที
