ฉันไม่ยอมให้เขาดูแน่ๆ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดไม่ซื่อ สงครามก็ไม่ได้ก่อกวนอะไรอีกปล่อยให้ฉันมานอนพัก เพราะความที่เพลียมากๆ พอหัวถึงหมอนภาพก็ตัด หลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย
สะดุ้งตื่นอีกทีก็เกือบจะสามทุ้ม หันมองข้างๆ ตัวไม่สงครามจึงรีบลุกขึ้นออกไปดูข้างนอกห้อง แต่ก็ไม่เจอเขาอยู่ดี
“หายไปไหนของเขานะ”
ฉันบ่นพึมพำแล้วเดินกลับที่ห้องนอนเหมือนเดิมแล้วหยิบโทรศัพท์มาเตรียมจะกดโทร แต่เสียงเปิดประตูห้องน้ำมันดังขึ้นมาขัดจังหวะ ก่อนที่สงครามจะเดินมาด้วยสภาพที่มีเพียงแค่ผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบเอวและเส้นผมที่เปียกหมาดๆ
“ตื่นนานหรือยัง”
“เพิ่งตื่นเมื่อกี้”
“หิวไหม?”
“ยังไม่หิว นายหิวหรออยากกินอะไรเดี๋ยวฉันทำให้กิน”
“ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากกินข้าว หิวเมียมากกว่า”
“เบาๆ บ้างนะเรื่องบนเตียงน่ะ นายหื่นขนาดนี้ฉันจะรับมือไหวได้ยังไง”
สงครามไหวไหล่ก่อนจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้า เห็นอีกฝ่ายอยู่ห้องก็โล่งใจ
