นับเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้วที่แพรไหมนั่งรอธาราอยู่อย่างใจจดใจจ่อชะเง้อคอมองทางเข้าร้านไม่ละสายตาไปไหน อาหารบนโต๊ะยังคงสภาพเดิมไม่ได้พร่องลงไปเลยสักนิดเพราะแพรไหมไม่คิดแตะอาหารพวกนี้เลย เธออยากทานมันพร้อมกับธารา อยากให้เราได้ทานมื้อสุดพิเศษนี้ด้วยกัน เธอยังเฝ้ารอเขาอย่างมีความหวังและยังเชื่อมั่นว่าเขาจะมา
แพรไหมนั่งรอธาราตั้งแต่หนึ่งทุ่มจวบจนตอนนี้ที่ร้านใกล้ปิดเต็มที ทว่าแพรไหมยังไม่เห็นธาราแม้แต่เงา ตั้งแต่ธาราออกไปกับแฟนเก่า แพรไหมก็ไม่สามารถติดต่อเขาได้อีกเลย ราวกับว่าเขาได้หายเข้าไปในกลีบเมฆแล้วยังไงอย่างนั้น
“คุณลูกค้าครับอีกสิบนาทีร้านของเราจะปิดแล้วนะครับ” นั่งจมอยู่ในห้วงภวังค์ความรู้สึกก่อนได้ยินเสียงพนักงานร้านดังแว่วในโสตประสาท แพรไหมพยักหน้ารับรู้แต่ก็ไม่ได้ลุกออกไปในทันที
เธอยังนั่งอยู่ที่เดิมแบกความหวังที่ริบหรี่เพื่อรอธารามาหา เธอยังเชื่อมั่นในคำสัญญาที่เขาบอกว่าจะมา เข
