เดินทางนานพอสมควรในที่สุดก็ถึงสถานที่ท่องเที่ยว แพรไหมกับกายแยกกันไปคนละทิศคนละทาง ต่างคนต่างเดินแยกไปหากลุ่มเพื่อนของตัวเอง แพรไหมถลึงตาใส่เมย์กับชมพู่ที่กำลังยิ้มล้อเลียนเธออยู่
“เมื่อกี้ฉันเห็นนะยะ”
“มันไม่มีอะไรแบบที่พวกแกคิดหรอก ที่เต็มเขาก็แค่มานั่งด้วย” แพรไหมตอบปัดอย่างไม่ใส่ใจเพราะรู้ดีว่าเพื่อนทั้งสองต้องการสื่อถึงอะไร
“ถ่านไฟเก่าจะมาคุปะ” เมย์เย้าแหย่
“มาคุอะไรกันยะ รักฉันกับเขามันยังไม่เกิดด้วยซ้ำและมันไม่มีทางเกิดด้วยค่ะ” แพรไหมตอบตัดไฟตั้งแต่ต้นลม หากรักมันจะเกิดจริง ๆ มันคงเกิดไปตั้งแต่สี่ปีที่แล้ว “เลิกชง”
ชงให้ตายยังไงเธอก็ไม่มีทางเคลิ้มตามหรอก หัวใจของเธอน่ะมันมั่นคงยิ่งกว่าหินผาซะอีก
“เลิกก็เลิกจ้า ฉันลืมไปได้ไงเนี่ยว่าเพื่อนเราไม่ชอบคนดี เพื่อนเราชอบคนเลว” เมย์กับชมพู่หันมองตาอย่างรู้กันพลันหัวเราะคิกคักออกมาเพราะรู้ดีว่าหัวใจสี่ห้องของแพรไหม เพื่อนสาวได้มอบให
