“พี่มาง้อหนูครับ”
แพรไหมแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าคนปากดีอย่างธาราที่เปิดปากพูดออกมาแต่ละคำนึกว่าในปากมีแต่หมาจะพูดจาดี ๆ กับคนอื่นเป็น ยิ่งคนคนนั้นเป็นเธอที่มักโดนธาราพูดจาเสียดสีอยู่เสมอ ดูถูก ดูแคลน แพรไหมก็ยิ่งไม่อยากเชื่อ
เธอมองธารานิ่งอึ้ง ก่อนปรับสีหน้าเป็นปกติ เบนหน้าหนีไม่อยากเห็นหน้าของเขา ยอมรับอย่างไม่อายว่าตอนที่เห็นเขายืนอยู่ตรงหน้าหัวใจของเธอเต้นแรงแทบบ้าคลั่ง หลากหลายความรู้สึกปะปนกันทั้งคิดถึงทั้งยังโกรธเรื่องในวันนั้น
หากแต่ความโกรธในใจมันมีมากกว่า แพรไหมจึงทำเฉยชาราวกับไม่เห็นธาราอยู่ในสายตา เธอเตรียมเดินหนีเขาไปอย่างไม่ต้องการมองหน้า แต่ธารากลับรั้งเธอไว้ด้วยน้ำเสียงเว้าวอนระคนน่าเห็นใจ
“มาทางไหนกลับไปทางนั้นเถอะค่ะ ไม่อยากเห็นหน้ารำคาญ”
“ไม่กลับครับ จะกลับได้ยังไง พี่ยังไม่ได้ง้อหนูเลยนะ ยังไม่ได้บอกหนูเลยว่าพี่รักหนูแค่ไหน“
แพรไหมหันมาสบตาธารานิ่งงัน ดวงตา
