เขาพึ่งจะเห็นข้อความของเธอ แต่แน่ใจว่าไม่ได้เปิดอ่านมาก่อน ข้อความนั้นทำให้เขานึกถึงแซนด์วิชที่วางเอาไว้ในห้องของเขาหลายวันก่อน
มันวางอยู่กับมือถือของเขาตอนที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำและเห็นอิงฟ้ายืนถืออยู่
“อาหารเช้าเหรอครับ”
“อ้อ ค่ะ ใช่ ๆ แวะซื้อมาค่ะ เอาไหมคะ”
“ไม่ละครับผมกินแต่กาแฟ”
เขาบอกเธอไปแบบนั้นเพราะเขาไม่รับของกินจากคนอื่นหากไม่ใช่ของที่ตันหยงทำมาให้หรือได้กินกับเธอ แต่เขานึกไม่ถึงว่าแซนด์วิชนั่น จะเป็นของที่ตันหยงทำมาให้ และแน่นอนว่าอิงฟ้าน่าจะทันเห็นข้อความของตันหยงเลยตั้งใจไม่ให้เขาได้กินแซนด์วิชนั่น
“ตันหยง….”
ตะวันขับรถออกมากลางดึกคืนนั้นมุ่งไปที่คอนโดที่เป็นหอพักของตันหยง แต่ไฟที่ห้องของเธอที่เขาจำได้ว่ามันอยู่ชั้นสี่มืดสนิท เธอคงนอนไปแล้วเขานึกบางอย่างได้ว่าเธอพักอยู่กับใครและรีบโทรหาวัชระทันที
“ไอ้วัช แกอยู่ไหน”
“พี่ มีอะไรนี่มันเกือบตีหนึ่งแล้ว ผมนอนอยู่”
“อย่า
