ตันหยงยอมไว้หน้าเขา ยอมให้ตะวันเดินลากแขนเธอเข้าไปในห้องพักของเขา เมื่อเข้ามาแล้วเขาปิดล็อกประตูทันที
ตันหยงหันไปมองพร้อมบิดปากยิ้มเบี้ยว ๆ เล็กน้อยเชิงเยาะหยันจนเขาเริ่มโมโหเมื่อพาเธอเดินเข้าไปแต่ตันหยงสะบัดมือออก และหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของเขาเท่านั้น
“คุณหมอคะ หยงหมดหน้าที่เด็กฝึกงานแล้วค่ะ”
“เกิดอะไรขึ้น คุณเป็นอะไรหรือว่าเรื่อง….”
“เรื่องอะไรคะ คุณหมอจะพูดอะไร ในตอนนี้คุณหมอจะพูดอะไรอีกคะ”
“ผม…ผมขอโทษที่พักนี้ไม่ได้เอาใจใส่คุณ แต่คุณบอกผมว่าอยากมีเวลาส่วนตัวกับเพื่อน ๆ ผมก็เลย…”
“แล้วไงคะ แค่นี้….”
“ไม่ ไม่ใช่ คุณเป็นอะไรหรือว่าข่าวลือบ้า ๆ นั่นทำให้คุณ…”
“คุณหมอตะวันคะ คุณเองก็รู้ว่าหยงไม่ได้เป็นคนหูเบาเชื่อเรื่องข่าวซุบซิบน้ำเน่าพวกนั้น หากจะเชื่อ ทุกอย่างต้องมาจากความคิด และการได้เห็นกับตาได้ยินกับหูเท่านั้น”
“หยง คุณกำลังเข้าใจอะไรผมผิดไปหรือเปล่า ผมกับหมออิงไม่ได้เป็
