ตันหยงคว้าของที่จำเป็นและเดินเข้าห้องน้ำไปทันที เมื่อน้ำฝักบัวรดที่ตัวจึงได้เริ่มผ่อนคลายจากเรื่องที่พบเจอในวันนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นคนเก่งและเอาตัวรอดได้ในหลายสถานการณ์แต่ก็ยังเป็นแค่ผู้หญิง
เธอไม่รู้เลยว่าหมอตะวันทำอย่างไรถึงได้พาเธอออกมาจากร้านนั่นได้ เธอยังไม่ได้คุยรายละเอียดกับเขาเลยตั้งแต่ตื่นขึ้นมา
ตันหยงเดินออกมาจากห้องน้ำ หมอตะวันยังคงยืนคุยโทรศัพท์พร้อมกับล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ตรงระเบียงห้องนอน เขายืนหันหลังให้เธอ ตันหยงเดินออกไปพร้อมกับกอดเขาเอาไว้จากข้างหลัง ตะวันกดปิดสายทันทีพร้อมกับหันมามองเธอที่ผมยังไม่แห้งสนิท
“อาบน้ำแล้วเหรอ”
“ค่ะ”
“เข้าไปข้างใน เป่าผมให้แห้งเดี๋ยวผมจะไปจัดยามาให้”
“ค่ะ”
ตันหยงเดินเข้ามาและนั่งที่หน้ากระจก เธอหันไปมองตะวันที่ยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งและยังคุยต่ออีกสักพักเธอจึงหันมาเป่าผมของตัวเองให้แห้ง
ไม่นานจากที่เธอหันมา ตะวันก็ดึงไดร์เป่าผมจากมือ
