ตันหยงมองไปที่แซนด์วิชที่เธอทำและน้ำมะตูมที่เธอเอามาให้เขา เธอรู้สึกว่าขอบตาเริ่มจะร้อนผ่าวขึ้นมาอีกแล้ว ไม่นึกว่าเขาจะพูดเรื่องจริงที่ว่าจะตัดความสัมพันธ์ในครั้งนี้
“ถ้าคุณหมอไม่กิน ก็ทิ้งมันไปเถอะค่ะ”
“คุณพูดเองนะ”
เขาปัดของบนโต๊ะลงถังขยะข้าง ๆ โต๊ะในทันทีต่อหน้าเธอจนเสียงดังเพราะถังขยะนั้นยังไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลย ตันหยงเองก็พอจะเตรียมใจมาบ้างแต่ก็นึกไม่ถึง
เรื่องที่หมอตะวันเป็นคนที่ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น เย็นชาไร้หัวใจ ดุดันและไม่ไว้หน้าคนเธอพึ่งเคยเห็นกับตา เขาไม่มองมาที่เธออีกแต่ก็พูดขึ้นมา
“เสร็จธุระแล้วก็ออกไปได้แล้ว”
“ค่ะ”
ตันหยงพาขาตัวเองก้าวออกมาจากห้องของเขา แต่ละก้าวดูเหมือนจะหนักหน่วงไปหมด นี่สินะสิ่งที่ส้มเคยเจอ นึกไม่ถึงเลยว่าพอมาเจอกับตัวเองจะทำใจลำบากขนาดนี้
แต่ก็ดีแล้วเรื่องระหว่างเธอและเขาควรจะจบลงไปได้เสียที มันเริ่มมาจากความไม่ได้ตั้งใจ จากนี้ก็ให้เป็นแบบนี้
