ฉันตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของอีกวันด้วยอาการที่ดีขึ้นกว่าเมื่อวาน จนเหมือนจะหายดีแล้วแต่ก็ยังรู้สึกตึงๆที่ขมับอยู่บ้าง
ตอนลืมตาขึ้นมานั้นคนที่เคยนอนอยู่ข้างๆและกอดฉันเอาไว้ทั้งคืนไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ใจหายวาบอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งมองไปรอบๆแล้วไม่เห็นของของเขาเลยสักชิ้นมันยิ่งทำให้ฉันหัวใจสั่น
“ไค…” ฉันลองเรียกชื่อเขาออกไปเบาๆ น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นมันสั่นจนรู้สึกได้ เผื่อว่าเขาจะอยู่ที่ระเบียงหรือในห้องน้ำ แต่กลับไร้เสียงตอบกลับมาแม้แต่คำเดียว ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าของเขาอย่างที่เคยได้ยิน
ฉันขยับตัวลงจากเตียงเดินออกไปเปิดประตูด้านหลังที่ติดระเบียงแต่ก็พบกับความว่างเปล่า แม้แต่เสื้อผ้าที่เขาใส่แล้วยังไม่อยู่ในตะกร้าของฉันอย่างที่เคยทำทุกครั้ง ชุดเดิมของเมื่อวานก็ไม่มี…
ความรู้สึกชื่อหนึ่งแล่นเข้ามาตรงอกด้านซ้าย มันเล่นเอาฉันเจ็บจี๊ดที่หัวใจ น้ำตาถูกหลั่งออกมาทีละนิดกระ
