EP.8🔥NC+🔥
1132 คำ
ซ่าาาา~
"อ๊ะ... อ๊าง..."
หัวใจที่เต้นจนแทบทะลุออกมาของฉัน มันดันลมในปอดจนหายใจไม่ออก พี่เหล็กกำลังใช้ลิ้นกับของหวงของฉัน เขาใช้สองมือกดด้านข้างแล้วใช้นิ้วแหวกมันออกก่อนจะสอดลิ้นเข้ามาตระตุกเม็ดเล็กจนรัวสั่น
"บอกว่าอย่า แต่น้ำหวานออกมาจนเหนอะเต็มปากของกูเลยนะ" ผมกระตุกยิ้มหนึ่งที สองมือยังแหวกกลีบข้างให้แบะออก แล้วใช้ลิ้นเลียตวัดรับน้ำหวานของโมราจนสะโพกเล็กๆ แอ่นไปมา 'คงเสียวมากล่ะสิ'
"พอเถอะค่ะ หนูเริ่มดีขึ้นเเล้วนะคะ"
ฉันดึงตัวเองขึ้นมาลุกนั่งหลังตรง แม้จะรู้สึกปวดหัวแทบระเบิดแต่จะปล่อยให้เขาทำแบบนี้ต่อไม่ได้
"กลัวเหรอ'' ผมจ้องในตาที่ดูหวาดหวั่น แล้วถามด้วยเสียงเข้ม
"ปะ เปล่าค่ะ... แต่หนูยังไม่เคย แล้วพี่ก็ไม่ควรทำแบบนี้เพราะหนูตั้งกฎไว้แล้ว"
แม้จะพยายามปฎิเสธแต่เสียงก็ดันไม่นิ่ง ตอนนี้ไม่กล้าจะสบตาเลย
"งั้นให้กูอาบน้ำให้ก่อน แล้วจะพาไปนอน"
ซ่าาา~
เขาไม่รอคำตอบลุกขึ้นหยิบฝักบัวเปิดน้ำให้แรงกว่าเดิมสาดใส่สาวน้อยที่นั่งเอามือปิดบังของหวงตัวเองทั้งด้านล่างและด้านบนไว้นอกเสื้อผ้า สักพักเหล็กก็พูดเสียงเเข็งขึ้นอีกครั้ง
"อย่าดื้อได้ไหม อย่าทำให้กูหมดความอดทนไม่อย่างนั้นกูจะเเหกกฎนะ ถอดเสื้อผ้าออกกูจะอาบน้ำให้"
"เฮือกกกก!! "
ตอนนี้มีเพียงมือเล็ก ๆ ของโมราที่พยายามปกปิดร่างกายในส่วนสำคัญเอาไว้ เหล็กลุกขึ้นแล้วหยิบสบู่เหลวมาเทราดลงบนตัวของโมาราอย่างใจเย็น สาวน้อยนั่งนิ่งก้มหน้าด้วยความอายสุดขีดและสติแม้จะยังไม่สมบูรณ์แต่เธอก็รู้สึกเขินอายมากเพราะความไม่เคยผ่านมือชายใดมาเลย
"เอามือออก"
ผมสั่งเสียงดุพร้อมกับกระชากข้อแขนเล็กปัดทิ้ง ไม่น่าเชื่อว่าต้องมาอาบน้ำให้มันเนี่ยนะเกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย
"อึก... อืออออ" ฉันหลับตาลงเพราะปวดหัวหนักมากตอนนี้เหมือนไข้จะลดลงนิดหน่อยแล้วแต่ว่าร่างกายอ่อนแรงไปเยอะมาก
จุ๊บ~
"อะ... อ๊ะ... อ๊าาา" ฉันสะดุ้งจนตัวสั่นเมื่อพี่เหล็กพุ่งใบหน้าแล้วใช้ปากตะปบดูดยอดเต้าเล็กของฉัน
"อร่อยเหมือนกันนะเต้านมเล็ก ๆ แบบนี้" ผมเลียรอบปากที่เปรอะไปด้วยน้ำลายตัวเองเพราะละเลงลิ้นลงเม็ดแข็งที่ตั้งชูชันสู้ ยอดอกสีชมพูระเรื่อถูกผมดูดฟัดอย่างแรง ใครจะทนได้ล่ะมาถึงขนาดนี้แล้ว
"พะ... พอเถอะค่ะ... หนูรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยแล้วพาหนูไปนอนได้ไหม" เสียงที่ไม่มีแรงจะพูดของฉันร้องขอเพราะตอนนี้รู้สึกหนาวมากแถมยังใจเต้นแทบระเบิดอีกด้วย
"ก็ได้" ผมไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นคนเลวถ้าหากทำมันเกินมากกว่านี้คงไม่ดีแน่ ผมเลยตัดสินใจใช้ผ้าเช็ดตัวโอบอุ้มโมราออกจากห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันจนเสร็จ
เหล็กอุ้มโมราวางลงที่เตียงช้า ๆ ก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้มาเปลี่ยนให้เธอ
"ลำบากกูต้องมาใส่เสื้อผ้าให้มึงอีก เกิดมาไม่เคยพบเจอเอามึงมาอยู่เป็นภาระแท้ๆ " แม้ผมจะบ่นพึมพำแต่หัวใจกลับเต้นสั่นระรัวร่างกายเปลือยเปล่าที่น่าพิสมัยทำให้ท่อนเอ็นผมแข็งจนปวดหนึบตลอดเวลา บ้าเอ้ย!
เช้าต่อมา
"งื้ออออ" ฉันค่อยๆ ลืมตาเมื่อแสงแดดลอดผ่านเข้าม่านของระเบียงพยายามที่จะลุกขึ้นนั่งก็เหลือบมองเห็นพี่เหล็กยังนอนอยู่ด้านข้าง ทำไมวันนี้ถึงไม่ไปเรียนนะ
สาวน้อยอาการดีขึ้นมากเรียกว่าเกือบจะหาย เธอเข้าห้องน้ำทำกิจวัตรเสร็จก็ออกมาทำอาหารเหมือนอย่างเคย ก่อนที่จะเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับยกขนมปังและกาแฟมาวางที่โต๊ะ
"กี่โมงแล้ววะเนี่ย" ผมที่รู้สึกหนักหน่วงไปทั้งหัวศีรษะหยัดกายขึ้นพร้อมกับใช้มือทุบท้ายทอยตัวเองเบา ๆ ก่อนจะมีเสียงเเหลมถามขึ้นแทรก
"สายแล้วค่ะ ทำไมพี่เหล็กไม่ตื่นเช้าไปเรียนคะ"
"กูรู้สึกปวดหัวว่ะ"
"ไหนขอหนูดูหน่อยนะคะ"
โมราตรงดิ่งไปที่เตียงใช้หลังมือสัมผัสกับหน้าผากของเหล็กอย่างเบา ก่อนที่เธอจะรีบดึงมือของตัวเองกลับคืน
"ตายแล้ว! ตัวพี่เหล็กร้อนอย่างกับไฟเลย เพราะพี่เหล็กไม่ดูแลตัวเองกินเหล้าเมากลับดึกสุขภาพเลยแย่ทำให้พี่ป่วย เฮ้อ...เดี๋ยวหนูไปต้มข้าวให้นะคะจะได้กินยาพักผ่อน" ฉันพูดพร้อมกับขมวดคิ้วรีบเดินออกไปที่ระเบียงเพื่อนำข้าวมาหุงต้ม
โมรารีบลุกออกไปเพื่อเตรียมผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้เหล็กพร้อมกับทำอาหาร
เธอสลึมสลือเพราะพิษไข้เลยจำเรื่องเมื่อคืนได้ไม่มากเท่าไหร่นัก
"ยังมีหน้ามาด่ากูอีกเพราะมึงแท้ ๆ กูถึงติดไข้เนี่ย 5555 "
เสียงหัวเราะที่ผมแทบจะไม่ค่อยได้ยินจากตัวเองเท่าไหร่เลย วันนี้กลับรู้สึกว่าเหมือนมีบางอย่างเข้ามาเติมเต็มซะงั้น จะรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้นะเว้ยเพราะผมกับพี่ชายมันเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันจะลงเอยกันได้ยังไง เชี่ยเอ้ย!! อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้รักเลย
หลายวันต่อมา
แกร๊ก
ใกล้ที่โมราจะเปิดเรียนปีแรกในอีกไม่กี่อาทิตย์ สาวน้อยตื่นเต้นหนักเธออ่านหนังสือเตรียมตัวทุกวัน และตอนนี้ก็ใกล้เวลาที่พระอาทิตย์ตกดิน สักพักเสียงไขกุญแจก็เปิดเข้ามา เสียงใส ๆ ของโมราก็ถามทักขึ้น
"พี่เหล็กกลับเช้าจังเลยนะคะวันนี้ ไม่ไปกินเหล้าอีกหรือคะ"
"มึงจะไม่ให้กูพักตับบ้างเหรอ"
"ก็เห็นพี่เมากลับมาทุกวันเลยนิค่ะ"
"แล้ววันนี้มึงอยากไปกินข้าวข้างนอกบ้างไหม..."
เกือบเดือนแล้วที่ผมใช้ชีวิตอยู่กับมันแบบนี้ ทันทีที่ผมเอ่ยปากจะพามันไปข้างนอกดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้นรอยยิ้มที่แสนร่าเริงสดใสทำให้หัวใจของผมมันเต้นผิดจังหวะ 'เชี่ยเอ้ย' อย่าหลงรักนะเว้ย
- ผู้เขียน
