"ไม่ได้นะคะ หนูนอนไม่ได้"
"กูสั่งให้นอนกับกูมึงก็ต้องนอน เวลาสั่งให้อ้าปากรับน้ำกามของกูมึงก็ต้องทำ"
เสียงทุ้มต่ำที่คล้ายคำขู่ทำให้โมราขมวดคิ้ว เธอรู้จักนิสัยดื้อรั้นของเหล็กดี ไม่ว่าใครก็ขัดเขาไม่ได้ทั้งนั้น
"แต่วันนี้หนูปวดหัวนิดหน่อยค่ะ หนูขอนอนเฉยๆ ได้ไหม"
เป็นการปฎิเสธเชิงอ้อมเพราะไม่อยากให้ความสัมพันธ์เกินเลยไปมากกว่านี้ ฉันพูดด้วยโทนเสียงที่อ่อนหวาน
"เฮ้อออ มึงก็อ่อนแอตลอดนั่นแหละ"
ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อโยนให้โมรา มันรักสะอาดมากต้องอาบน้ำก่อนที่จะนอนทุกคืน
สวิชต์ไฟถูกปิดลงหลังจากชำระร่างกายเสร็จ โมรานอนหันหน้าไปอีกทาง
เธอกอดผ้าห่มเอาไว้แน่นในขณะที่เหล็กเอามือขึ้นก่ายหน้าผาก
"มึงจะไม่กลับมาอยู่กับกูจริงเหรอ" ผมพูดถามเสียงเรียบๆ พอไม่มีมันก็รู้สึกเหมือนบางอย่างขาดหายไป
"ค่ะ" คำถามพี่เหล็กทำฉันใจหวั่น ทำไมต้องทำราวกับว่าต้องการให้เราอยู่ด้วยทั้งที่เห็นเราเป็นแค่ตัวประกัน
