ร่างที่แสนระบมพลิกขยับบนเตียงนอนอย่างทุลักทุเล หลังจากผ่านสงครามรักครั้งรุนแรงจนเตียงสั่นคลอน ยอมรับว่าพี่พญาเขาเป็นงานกว่าที่ฉันจินตนาการเอาไว้มาก คิดว่าคนเงียบ ๆ ท่าทางหงิม ๆ อย่างเขาจะทำเรื่องอย่างว่าไม่เป็นเสียอีก ที่ไหนได้ เสือหิวเนื้อดี ๆ นี่เอง
“อีนาว ข้าวหม่าอยู่ไส” (อีนาว ข้าวที่แช่ไว้อยู่ไหน)
เสียงตะโกนถามจากชั้นล่างทำให้ฉันแทบสร่างง่วง รีบกุลีกุจอขึ้นมานั่งทันที
“ข่อยลืม” (ฉันลืม)
ฉันตะโกนกลับคืนไปอย่างรู้สึกผิด แม่อุตส่าห์กำชับไว้นักหนายังจะลืมได้ แต่เมื่อคืนมันไม่มีจังหวะได้เดินออกไปจากห้องเลยนี่นา พอพี่พญามาถึงเขาก็กระแทกเอา ๆ เสร็จไปน้ำแรกยังขอต่อน้ำสอง สุดท้ายหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ โชคดีที่ยังมีโอกาสได้ลืมตาตื่น นึกว่าจะต้องตายในหน้าที่เสียแล้ว
“มึงนี่เนาะ นอนเฝ้าเฮือนซือ ๆ กะลืมหม่าข้าว” (มึงนี่นะ นอนเฝ้าบ้านเฉย ๆ ก็ลืมแช่ข้าว)
เสียงบ่นอุบดังมาจากชั้นล่างจนหนวกหู ฉันยก
