“จะ เจ้ามั่วแล้ว สิได้มีไผอยู่นี่ มันบ่มีดอก” (พะ พ่อมั่วแล้ว ใครจะอยู่ที่นี่ได้ ไม่มีหรอก)
ฉันตอบออกไปอย่างอึกอัก กลัวก็กลัวจนมือไม้สั่นไหวไปหมด
“นาว มานี่”
แม่ที่ยืนอยู่ด้านหลังพ่อมีสีหน้าบึ้งตึงเช่นกัน เขาดึงแขนฉันเข้าไปอยู่ด้วย พร้อมกับกำเอาไว้แน่นจนปวดหนึบ
“กูสินับฮอดสาม ให้มึงฟ่าวออกมา หนึ่ง!” (กูจะนับหนึ่งถึงสาม ให้มึงรีบออกมา หนึ่ง!)
เสียงนับดังขึ้นมาคับห้องพร้อมกับใจฉันที่เต้นระส่ำอย่างหนัก
“ข่อยกะบอกแล้วเด้ว่าบ่ได้มีไผ” (ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่มีใคร)
“สอง!”
เสียงนับยังคงดังอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับพ่อที่กดกระชากปืนในท่าเตรียม ฉันเอาแต่เพ่งมองไปที่มุมขอบตู้ ภาวนาให้เขาอย่าออกมาทั้งที่ปากกำลังพร่ำพูดให้พ่อหยุด แต่มันไม่เกิดผลเลย
และในห้วงวินาทีสุดท้ายที่พ่อกำลังเปล่งประโยคตัดสินออกจากปาก สิ่งที่ฉันไม่อยากให้พี่พญาทำก็เกิดขึ้น เขายอมเดินออกมาจากมุมอย่างจำนนต่อสถานการณ์ และไม่มีท
