ผ่านไปสองวันแล้วที่พี่พญากลับไปโคราชแล้วเงียบหายไป หากภายในพรุ่งนี้เขาไม่กลับมา พ่อของฉันยื่นคำขาดเอาไว้แล้วว่าจะไม่ยอมยกฉันให้กับเขาเป็นอันขาด จึงทำให้ฉันแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ เอาแต่พะวงหาเขาอยู่ทุกคืนวัน
“สูว่าอ้ายพญาเลาสิมาบ่” (พวกมึงว่าพี่พญาจะมาไหม)
ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอนหลังพิงไปกับต้นไม้ใหญ่สายตาเหม่อลอยจ้องมองดูท้องนาอันไกลโพ้นในเขตบ้านของแหวน โดยมีเพื่อน ๆ ในแก๊งกำลังนั่งพับเหรียญโปรยทานช่วยกันอยู่ เนื่องจากอีกไม่กี่วันนี้แฟนของเธอจะบวช เห็นบอกว่าบวชแล้วจะได้หมั้นหมายกันให้สมบูรณ์ สิ้นปีจะได้มาแต่ง
“มาล่ะเนาะ บ่มาจังได๋” (มาสิ ไม่มาได้ไงล่ะ)
แหวนเงยหน้าขึ้นตอบเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงไปสานเหรียญโปรยทานอันเล็กในมือย่างตั้งใจ
“เลาคือนานมาแท้สั่นน่ะ เฮ้ออ” (ทำไมเขาไปนานจัง เฮ้ออ)
พูดแล้วก็ถอนหายใจออกมาอีก หนึ่งวันนี่ฉันถอนหายใจไปแล้วไม่ต่ำกว่ายี่สิบครั้ง ทำไมถึงกลับไปน
